فراقی
شنيده‌ام سخنی خوش که پير کنعان گفت
فراق يار نه آن می‌کند که بتوان گفت
(حافظ)
با اندوه فراق کاک حسام
که صفایش بیکرانه بود
چشمهایم به چه کار آید؟
وقتی که تو را نمی بینم.
و صدایم کدام شعر را زمزمه کند؟
بعد از تو که به خاک بازگشته ای.
روزها جلال ارابه ای دوان را دارند
و من اینجا،
در هنگامه بلواهای بی دوام،
غرقة در نقش خاطره ها،
روزشمار ابدیت ستاره های بی مرگم.
در پایان زمین دریایی است از اندوه
و من به انتظار
به پرچمی چشم دوخته ام
که در افق دور می شود.
مرا
به لحظه ای از نگاه میهمان کن!
۲۴خرداد۹۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر