صد بهار

صد بهار

در اين بهار دلپذير، چكامه ها شود پديد

زآبها، زخوابها

و از ميان بادها و يادها

شنيده مي شود صداي صد هزارها.

شنيده مي شود، ميان اين همه سكوت

صداي آن كه روي چوبه هاي دار

ترانه خواند:

ترانة دريغ و درد مادران

ترانة جوان صد جوان

ترانة جوانه ها.

نگاه كن!

به خاك و آب

به آسمان،

به سرخي شفق

كه رنگ خون، و رنگ زندة  هواست.

نگاه كن به بوده ها

و سردي سروده ها

نگاه كن چگونه صد بهار،

بهارتر از بهار،

مي رسد زراه.

نگاه كن!

ميان اين همه پرندة سپيد

كه بوده اند اسير

و رسته اند ز دام صد كمين

و خوانده اند ترانة بقا

چگونه مي شود هواي پرسكوت

پر از صدا، پر از صدا

چگونه مي رسد بهار!