یادداشتهای در تلگرام(۴)
رویانندگان بیزاری در آدمی
محمود دولت آبادی
در رمان «جای خالی سلوچ» نوشته است: حتما نباید کسی پدرت را کشته باشد تا از او بیزار
باشی! آدم هایی یافت می شوند که راه رفتنشان، گفتنشان،
نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می رویاند!»
براساس همین حکم
من از نویسنده ای که البته پدرم را نکشته ولی به دست بوسی آخوندها رفته است
بیزارم. راه رفتن، گفتن و نگاه و حتی
لبخندش مرا آزار می دهد. به تعبیر درست تر خود دولت آبادی این قبیل افراد که اسم
نویسنده را هم یدک خود کرده اند «بیزاری را در من می رویاند» زیرا آنها را یک
نویسنده، یا هنرمند و یا بازیگر خائن به حرمت قلم و مردم شان می دانم
کاظم مصطفوی
@salam_khiaban
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر