کلام آخر
برای سهیل عربی
وزندانیان مظلومی که
در زندان
همچنان ایستاده اند
هرگز خیانت نکرده ام،
به چشمانم که حادثه را دیده اند.
چشمانم را به در آورید!
و لبانم را
که بوسیده ام برادران تشنه ام را بسوزانید!
من به آن چه که دیده ام، به آن چه کرده ام
هرگز خیانت نمی کنم.
عشق من همیشه بی واهمه
از شیخان و همزاد ابلیسان بوده است
و در تنگنای حادثة مقدر
تماشاچی مرعوب مصیبت نبوده ام.
مرا مثل کسی بسوزانید
در ثانیه حریق پیراهنش را به باد سپرد
و عریان تر از تمام درختان پائیزی ایستاده مرد
مرا مثال جانانی بردار کنید
که لبخند را فراموش نکردند در سپیدة دار
می دانم!
می دانم که خدا نمی پذیرد بغض مرا
که جان نهاده ام در گذرگاه زمان
برای جانانی که به من آموخت
با درخت و آسمان و ابر سخن بگویم
و دوست بدارم آن کس را جانانی دارد.
فروردین۹۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر