۱۱/۰۲/۱۳۹۴

انقلاب در مفاهیم و ارزشها در شورانگیزترین نبرد انسانی

انقلاب در مفاهیم و ارزشها در شورانگیزترین نبرد انسانی

                                                                                      
برادرم حبیب، از مجاهدان لیبرتی، که او را ندیده‌ام، برایم نامه‌یی نوشته است. نامه‌یی پرمحتوا و تکان‌دهنده که برایم آموزشی عمیق داشت. حبیب ضمن اشاره به جنایت ضدبشری موشک‌باران لیبرتی، در آبان ماه گذشته، از حالات و احساسات انقلابی خودش نوشته.
او ضمن گرامیداشت یاد شهیدان آن جنایت موحش نامه‌یی هم به ضمیمه نامه خود برایم فرستاده است. نویسنده نامه ضمیمه، امیرحسین اداوی، یکی از شهیدان آن جنایت ضدبشری بوده است. از فحوای نامه برمی‌آید که گویا در نوروز93 امیر حسین در پاسخ تبریک نوروز این نامه را برای حبیب نوشته است.
نامه را عیناً نقل می‌کنم. عنصر ناب انقلابی و مردمی به قدری در این چند سطر درخشان است که نیاز به توضیح ندارد. اما شاید توضیحی در مورد «امیرحسین اداوی» لازم باشد.

۱۰/۲۵/۱۳۹۴

ماه کنعانی من

مــاه كنـعاني من
(فصلي از يك كتاب)


ماه كنعاني من! مسند مصر آن تو شد
وقت آن است كه بدرود كني زندان را
«حافظ»


روز 30دي57، وقتي مسعود(رجوي) از زندان آزاد شد، همة ما مجاهدين نفسي به‌راحتي كشيديم. زيرا قطعي شد كه در نبرد 7سالة زندانها با رژيم شاه، آن هم پس از كشاكشي خونين، پيروز شده‌ايم. پاياني پيروزمند كه شاه را با همة قدر قدرتي و ساواك را با تمام شكنجه‌گران و تئوريسين هايش در هم شكست. و بي‌جهت نبود كه بعدها شاه از آن به‌عنوان بزرگترين اشتباه خود نام برد.
در مورد اين مسأله گرچه زياد صحبتي نشده اما براي همة ما، با همان درك آن روزي خودمان، بسيار روشن بود كه در صورت چرخيدن اوضاع، مسعود از اولين قربانياني خواهد بود كه توسط ساواك شاه شكار مي‌شود. به‌خصوص كه قبلاً‌ به‌صراحت گفته ‌بودند: «اگر هم آزادتان كنيم در بيرون ترورتان خواهيم كرد». راستش من خودم بعد از قضيه كشتار 9زنداني در تپه‌هاي اوين و شهادت كاظم و مصطفي اميد چنداني به‌زنده ماندن مسعود نداشتم. و الان هم فكر مي‌كنم زياد اشتباه نمي‌كردم. حالا نمي‌دانم اين زنده ماندن را به‌يك لطف الهي و معجزه تعبير كنم يا تقديري تاريخي يا هردو. به‌هرحال مسعود آمد و دور بعدي مبارزه شروع شد.

۱۰/۲۰/۱۳۹۴

شعر و ترجمه شعري از محمود درويش

شعر و ترجمه شعري از محمود درويش

يكي از برادرانم كه از ميزان ارادت من به محمود درويش، شاعر فلسطيني، با خبر است محبت كرده و برايم ضمن نامه اي پرارزش يكي از شعرهاي او را ترجمه كرده است.
در برابر اين محبت بي چشمداشت شعر زيباي محمود درويش را چند بار خواندم و حيفم آمد كه خواننده اش تنها خودم باشم. لذا آن را اينجا مي گذارم تا شما هم كه «مگسها را از عسلهايتان رانده ايد»در لذت خواندن شعر سهيم باشيد. بهتر مي بود كه دستم باز بود و به رسم قدرداني نام «مترجم» را هم مي آوردم. اما... بگذريم... شايد اين گونه ارج او بيشتر باشد...

” امل” ( اميد)
شعري از محمود درويش شاعر فقيد فلسطيني

ما زال في صحونكم بقية من العسل                هنوز در بشقابهايتان مانده اي از عسل  باقي است
ردوا الذباب عن صحونكم                            مگسها را از  آن برانيد
لتحفظوا العسل !                                      تا عسل  را نگهداريد!
***                                                  ***

ما زال في كرومكم عناقد من العنب                هنوز در انگورستان شما خوشه هاي انگورست
ردوا بنات آوى                                        پس شغالان را برانيد
يا حارسي الكروم                                     هان اي نگاهبانان موستان
لينضج العنب ..                                       تا انگورها رسيده شود..
***                                                  ***
ما زال في بيوتكم حصيرة .. وباب          هنوز در خانه هايتان زيراندازيست ... و دري
سدوا طريق الريح عن صغاركم                      راه سوز را بر كودكان خود ببنديد
ليرقد الأطفال                                         تا كودكان بياسايند
الريح برد قارس .. فلتغلقوا الأبواب                   سوز، سرمايي جانكاهست ... پس درها را ببنديد
***                                                  ***
ما زال في قلوبكم دماء                               هنوز  در قلبهايتان خوني است
لا تسفحوها أيّها الآباء ..                               آن را بر زمين نريزيد اي پدران
فإن في أحشائكم جنين ..                                    چرا كه در درون پيكرتان جنيني است
***                                                  ***
مازال في موقدكم حطب                             هنوز در آتشدان شما هيزمي است
و قهوة .. وحزمة من اللهب ..                         و قهوه هست ... و با خوشه شعله ها..



۱۰/۱۴/۱۳۹۴

شكوه آزادي از آن ماست

شكوه آزادي از آن ماست

اين نام يك ترانه است. ترانه اي كه توسط يك گروه موسيقي ايراني تبار در آمريكا در تجليل از قيام مردم ايران سروده و اجرا شده است. اصل ترانه را مي توانيد در آدرس زير پيدا كنيد:
دوستي كه زحمت كشيده و اين ترانه را براي من فرستاده است كار را به تمام و كمال انجام داده است. يعني علاوه بر متن انگليسي ترانه، زحمت  ترجمه اش را هم كشيده است.
من شناختي از اين گروه ندارم. كارشان را پسنديدم. نو و پرتحرك و متناسب بود. ترانه، فرياد نسلي بود كه مورد خيانت واقع شد و مورد نفرت آخوندها قرار گرفت، و حالا در خيابانها خونش جاري است و سوآل مي كند:
چقدر بايد خون ريختن
در خيابانهاي ناآرام

و خود پاسخ مي دهد:
تا زماني كه نياز باشد خون خواهيم داد
تا رود خونمان شما را از تاريخ محو سازد

ولي مهمتر، حس همدردي و فعال بودن آنان است. وقتي ترانه را مي شنيدم بيشتر از خود ترانه، غرق در لذت انسانهايي شدم كه با حركت مردمشان به حركت در آمده اند. اين تغيير، يعني تغيير انسان در يك حركت گسترده اجتماعي ـ سياسي، خودش مي ارزد به هزار ترانه. يا به زبان ديگر اين تغيير خودش زيباترين ترانه اي است كه هر انقلاب مي سرايد. ترانه اي كه اين روزها در خيابانهاي تهران، شهرستانها، و شهرهاي مختلف جهان ساخته مي شود و به اجرا در مي آيد. ترانه اي كه «ندا» با حنجره اي خونين برايمان خواند. و ترانه اي كه اكنون در شكنجه گاههاي رژيم دارد به گوش مي رسد. آن هم توسط زنان و مردان و جواناني كه اغلب تا ديروز كار ديگري داشتند و بسياري شان يك زندگي عادي را تكرار مي كردند. و حالا زيباترين شعارها را مي دهند و رشادتشان چشم جهاني را خيره كرده است. چه كسي باور مي كند كه مك كين، بله سناتور مك كين جمهوري خواه و رقيب انتخاباتي اوباما، در حيرت از شهادت جانگداز «ندا» آن جمله تكان دهنده را بگويد. يادتان هست چه گفت؟ گفت:«ندا با چشمان باز جان سپرد، شرم بر ما كه با چشمان بسته زندگي مي كنيم»