۱۰/۰۹/۱۳۸۷

قلبي كه در اعماق خاكستر مي‌تپيد


(دربارة محمدجعفر پوينده)


يادآوري: 22آذر77 او را به شهادت رساندند. تا امروز قاتلانش براريكة حاكميت تكيه زده‌اند. اما هنوز دير نشده است. دادخواهي خون او و همة همانندان او ادامة يك مبارزه است. ادامه‌اي كه در فردايي نه دور اما به دور از هرتنگ نظري تحقق مي‌يابد. به مناسبت دهمين سالگرد شهادتش مي خواستم مقاله‌اي را كه چند سال پيش نوشته‌ام در اين جا بياورم. نشد. از دلايلش بگذريم. عذرم را بپذيريد. حالا مي‌آورم.


برسنگ مزارش نوشته شده: «نويسنده بايد بار دو مسئوليت بزرگ را كه مايه عظمت كار اوست بردوش گيرد. خدمتگزاري حقيقت و خدمتگزاري آزادي و نويسنده بايد شرف هنر را پاس بدارد»
«مسئوليت دربرابر حقيقت و آزادي و پاس داشتن شرف هنر». با خودم تكرار مي كنم. چند بار «ميم» هومي را كه مي‌گويم مي‌كشم. هوم م م م م م م. تكرار مي‌كنم. آيا حرفي تكراري نيست؟ زمانه‌اش نگذشته است؟
زمين و زمان مي‌خواهد به تو اين‌طور بقبولاند كه گذشته. زمان اين حرفها نيست. در سرزمين آخوندزده هم كه جايي باقي نمي‌ماند. چه جوري بگويي؟ و براي كه؟
همه چيز حرف است و حرف. حتي ديگر حرف هم نيست. مثل آدمها كه اشباح آدم هستند، اشباح كلمات داريم. كلمه به‌قتل رسيده و آن‌چه كه باقي است و مي‌يبينم اشباح كلمه است. بي‌ارزش و بي‌محتوا. هرچند بزك‌كرده و خوش‌پوش و خوش‌تراش. بنابراين نويسندگي نه عرق‌ريزي روح كه مشتي، به معناي واقعي كلمه، پوشال تحويل خواننده دادن است. با اين پيش فرض كه خواننده انساني بي حافظه است.

در خلوت خود بي رودربايستي‌تر تكرار مي‌كني.«بي‌حافظه» مقداري شيك و پيك است. ابله رساتر است. ابله هم مقداري ادبي است. يك كلمه خودماني گوياتر است. حيواني نجيب و معروف را در برابرت حس مي‌كني. ممكن است در وهلة اول نجابتش چشمت را بگيرد و بخواهي دربگذري. اما وقتي خميني شاعر و عارف مي‌شود تو چگونه مي‌تواني مدافع نجابت حيواني معروف به چيز ديگري باشي؟ ناديده مي‌گيري و خواننده‌ات را، آن حيوان را، البته منهاي نجابتش، مي‌يابي. با مشتي كلمه مي‌تواني بر بلاهتش بيفزايي. كلمه در اين‌جا كاربردي هم‌چون يونجه دارد. جلو دهان خواننده مي‌گيري و تا او بخواهد بو بكشد و مست عطرش شود مي‌پري بر گرده‌اش و سوارش مي‌شوي. مي‌تواني كتاب قصه و تحقيق و نقد، و يا كه شعرت را به يك رأس خوانندة نجيب قالب‌كني. تا با چشماني حق‌شناس قدرداني كند و نيشي نشان دهد. اما اي دريغ! وقتي كه سوار برخواننده شروع به تاختن مي‌كني و باد بهاري مي‌وزد و تو خود را در پالكي از رؤياهاي تاريخي مي‌يابي حضورهمپالكيت را در پالك كنار دستت احساس مي‌كني. با كمي دقت، آشنا مي‌يابيدش. رنگ صورت و مو و چهره‌اش شبيه خود تو است. لبخند و نگاهش هم مثل خودت است. موجود غريبي است. خود تو است. از او مي‌پرسي گوشهايش چرا اين‌قدر بزرگ است؟ مي‌خندد. چرا اين‌طور مي‌خندد؟ يك جوري است. يك مسخ‌شدگي دردناك را در صورت و چشمهايش تشخيص مي‌دهي. عميقتر كه مي‌شوي حالت تهوع پيدا مي‌كني. غثيان از ديدن انساني كه گوشهاي خود را فراموش كرده است. دست به گوشهاي خودت مي‌كشي و مي‌بيني اي داد و بيداد كه چه گوشهايي پيدا كرده‌اي. عينكت را جابه‌جا مي‌كني و بعد سعي مي‌كني همه چيز را به‌ياد آوري. چيزي نمي‌گذرد كه بر مصيبت اين خودآگاهي افزوده مي‌شود. خواننده، يعني همان كه ابله دانسته بودي تا سوارش شوي، شروع به جفتك اندازي مي‌كند. نسيم خوش بهاري هم عوض مي‌شود. تندبادي مي‌وزد با آواهايي مبهم و هول‌انگيز. وز وز نيست. گوووو گوووو است. اول باورت نمي‌شود. سعي مي‌كني با همان كلمات به جنگش بروي. كلمات را رنگ مي‌كني. از همان بالا كه نشسته‌اي سعي مي‌كني مشت ديگري از همان كلمات را جلو دهان خواننده بگيري. ولي نمي‌شود. خوب مي‌فهمي كه ديگر آن موجود مهربان و رام نيست. قبلاً تو صدايش را عرعر تصور مي‌كردي. اما حالا هي مي‌شنوي كه مي‌گويد: «نه، نه». و از آن بدتر اين باد لعنتي چنان سوزان است كه هرپرش كه مي‌خورد به صورتت جوشي چركين تاول مي‌زند. تمام بدنت را چركين و عفوني مي‌يابي. تو را به اين جا مي‌رساند كه نه يكبار كه صد بار بگويي «عجب غلطي كردم» با كلمه مگر مي‌شود شوخي كرد؟ ولي كار از كار گذشته. با كلمه «شوخي» نكرده‌اي. آن‌را به تلخ‌ترين و روشن‌ترين بيان «به قتل» رسانده‌اي. قاتلي هستي با سه مقتول. كلمه، خواننده و خودت. و چقدر دردناك است. چقدر دردناك است. يك‌باره همه چيز خاكستر مي‌شود. همه چيز. مي‌سوزد. نه در شعلة شوري كه در لهيب شهوتي شيطاني. دلت مي‌گيرد. مي‌خواني «زمستان است». كسي نيست تا تو را نجات دهد. و درست در لحظه‌يي كه از شدت ترس و احتياج احساس خفگي مي‌كني. «كلمه» به ياري‌ات مي‌شتابد. نجات‌دهنده همان كلمه است. و ناجي همان كه بار كلمه را بردوش مي‌كشد. آن‌كه در اعماق خاكستر مي‌تپد نويسنده تو ست. نويسنده‌يي كه قدر كلمه‌اش را مي‌شناسد. خواننده‌اش را انسان مي‌بيند. برنقش آگاهي و مسئوليتش تأكيد مي‌كند و خود را خدمتگزار حقيقت و آزادي مي‌بيند.


* * *


خانم سيما صاحبي، همسر زنده ياد محمد جعفر پوينده در پيامي كه به‌مناسبت ششمين سالگرد شهادت همسر خود فرستاد از شعر مدايح بي‌صلة احمد شاملو مدد جسته و پوينده را كسي معرفي كرده‌است كه در تنهايي و خاموشي را تاب آورده بود اما در اعماق خاكستر هم‌چنان مي‌تپيد.
تصوير من از بعد از آشنايي با زنده ياد پوينده به‌خصوص پس از خواندن برخي از كارها و ترجمه‌هايش دقيقاً با اين برداشت انطباق دارد. به‌همين دليل نمي‌توانم تأثر و دريغم را پنهان كنم كه چرا تا قبل از شهادتش، ولو از راه دور و غير مستقيم، او را نمي‌شناختم.
بعد از شهادتش هم همواره اين سؤال را از خود داشتم كه چرا وزارت اطلاعات به سراغ او رفته است. نويسنده و شاعر كه كم نبود. بسياري در دسترس بودند و مي‌توانست يكي ديگر را براي بردن به قربانگاه انتخاب كند. در حالي‌كه پوينده تا قبل از شهادتش اسم و رسمي چنان فراگير، حتي در حد همسنگرش محمد مختاري، نداشت. من هرچه كه به اظهارات و گفته‌هاي ديگران مراجعه مي‌كردم پاسخي براي اين سؤال خودم نمي‌يافتم. مي‌دانستم كه اين انتخاب بي‌دليل نبوده است. مي‌دانستم وزارت اطلاعات اين كار را به‌صورتي ناگهاني و با چشماني بسته انجام نداده است. گذشته از اشتباه محاسبة سياسي پوينده و دوستانش از اوضاع و احوال زمان خاتمي و نقش كانون نويسندگان، مي‌دانستم كه سعيد امامي‌ها و مصطفي كاظمي‌ها و خسرو تهراني‌ها ساعتها و روزهاي متمادي دربارة هدفهاي خود بحث و فحص كرده‌اند. مي‌دانستم كه تصميم‌گيري درباره اين قتلها هم در حد سعيد امامي وامثال او نبوده و يقين داشتم كه شخص ولي‌فقيه ارتجاع دستور نهايي را صادر كرده است. اما يك حلقة مفقوده وجود داشت. چرا پوينده؟
با خواندن برخي آثار و ترجمه‌هاي زنده‌ياد پوينده بود كه پاسخ خودم را گرفتم. آنها مي‌دانستند تيغ آخته خود را برگلوي چه كسي را بگذارند و چه كسي را نگاه دارند تا در معركه‌ها و خيمه‌شب‌بازيهاي آتي قاتلان، به ميدان بيايد و برايشان جايزه ببرد و تبليغ كند، و همپاي پاك كردن چاقوي خونين جلاد به پاكبازترين كساني كه براي آزادي جنگيده و مي‌جنگند بدترين فحاشيها را بكند و در يك كلام در معركة وقاحت دشمن دلقكي پيشه كند و جاي دوست و دشمن را نشان خلق‌الله بدهد. يك بار ديگر بخوانيم آن‌چه را كه برسنگ مزارش حك شده‌است. نويسنده بايد خدمتگزار حقيقت باشد و آزادي، و از شرف هنر پاسداري كند.
با همين تصوير، پوينده براي همة ما آن آتش هميشه جاوداني است كه در اعماق خاكستر مي‌تپد و گرماي وجودش را ما لحظه به لحظه، هرگاه كه نوشته‌يي از او را مي‌خوانيم، احساس مي‌كنيم.
خانم صاحبي درست گفته بود: ما مي‌دانيم که قربانيان اصلي اين ترورها تنها پيکرهاي عزيرانمان نبوده است بلکه قربانيان واقعي اين ترورها، فرهنگ و انديشه ملتي است که نويسندگان و فعالان سياسي همواره در جهت ارتقاي آن گام برداشته‌اند. اين جانباختگان بهاي سنگين برداشتن طنابهاي جهل و ناآگاهي را از دست و پاي بشريت پرداخته‌اند، پس اولياي دم آنان نه خانواده‌هاي آنان، بلکه ملتي است که بخشي از فرهنگش به‌تاراج رفته است و قاتلان اين قتلها بايد جوابگوي ملتي باشند که بخشي از انديشمندانش را به جوخه‌هاي مرگ سپرده‌اند.

۱۰/۰۶/۱۳۸۷

چشمهاي تو و مشرقهاي من(چهار شعر)

زيباتر از مادرم...

مادر زيباترين فرزند جهان گفت:
ماه وقتي از بالاي چاه گذشت
كودكم خواب بود.

ماه گفت:
به دشت كه رسيدم
شرم را گوشواره گلبركها كردم.

كودك به آهو گفت:
با نور مجروح مهتاب از خواب بيدار شدم
و جهان زيباتر از مادرم بود.

5مهر87

در ساية هرديوار

چه ساعت سردي!
چه سردي سردي!
آفتابي نيست.
و در غروب
كلاغهاي ساكت بر شاخه هاي درخت اندوهگين
سنگيني مي كنند
و در ساية هرديوار
گرازي پير،
با پوزه اي از طمع به خون آلوده،
چرت مي زند.

مرداد 87

هربامداد...

هربامداد
در آفتاب درختي مي رويد
با ريشه هايي مذاب
و شاخه هاي منتشر.

ستاره ها
گوشواره هاي درخت خاموش اند
يله در كهكشان
با تاريكي سرد مرگ.

از پنجره تا آفتاب
گنجشكان مي خوانند
براي گوشواره هاي سرخ
بر جاده هاي بي عابر.

10مهر87

چشمهاي تو و مشرقهاي من
چشمهاي تو
و مشرقهاي من
اين، چه حكايت است؟

صبحگاه زود
و گهواره هاي تكرار...
اين چشمها، اين چشمها، مشرقهاي من اند.

و روز
ادامه مي يابد در لحظه هاي بي توافق
در دقايق خفيف صدا.

فرومي ريزم از پائيز
در برگ ريزانهاي زرد
با هر غروب نگاه.

26مهر87

۱۰/۰۴/۱۳۸۷

كابينه شكنجه‌گران(قسمت دوم)




متكي: شكنجه‌گري كه تروريست و بعد وزير شد
منوچهر متكي وزير خارجه كابينه هزار تيران است. او از لو رفته ترين چماقداران، شكنجه‌گران و تروريستهايي است كه ساليان متمادي دست اندر كار قتل و جنايت بوده است.
قبل از اين كه به معرفي سوابق او بپردازيم بهتر است او و مسئوليتهاي گذشته‌اش را مختصري شرح دهيم.
منوچهر متكي متولد 1332، در بندر گز، است. او از دانشجويان انجمن اسلامي بود كه در دانشگاه بنگلور هند در رشته علوم اجتماعي درس مي‌خواند. با پيروزي انقلاب در سال1357 به ايران بازگشت و از نوچه‌هاي احمد توكلي (وزير كار و نماينده مجلس كه در ضديت با مجاهدين از همان آغاز شهره بود) گرديد. بنا به نوشته خودش در سال 1370 از دانشگاه تهران مدرك كارشناسي ارشد روابط بين الملل گرفت.


در سوابق شغلي او آمده است كه متكي وقتي به ايران بازگشت ابتدا به معلمي پرداخت سپس نماينده مجلس شد و از آن جا به استخدام وزارت امور خارجه درآمد. بعد سفير ايران در تركيه (1364تا68) و در سالهاي بعد(1373) سفير ايران در ژاپن شد.او در سالهاي در سال1368 مدير کل اروپا، معاون امور بين الملل، معاون حقوقي کنسولي و امور مجلس بود.
اما اگر بخواهيم واقعيت مشاغل او را ذكر كنيم خوب است به نشريه مجاهد (شماره267 ـ 24آبان64) استناد كنيم. در اين شماره نشريه ليستي حاوي نام 3771 تن از شكنجه‌گران و 576زندان از مجموعه زندانها و شكنجه‌گاههاي رژيم منتشر شده است.
در رديف شماره 3122 اين ليست نام منوچهر متكي آمده است. در آن ليست علاوه بر نماينده مجلس بودن اشاره شده كه وي پاسدار، عضو جوخه اعدام و شكنجه‌گر از بندرگز بوده است. اما براي شناخت دقيقتر بهتر است به نامه يكي از نزديكان او به نام «محمدحسين متكي» كه در نشريه مجاهد763 (15شهريور84) به چاپ رسيده، اشاره كنيم. نويسنده كه از بستگان متكي است و او را شخصاً مي‌شناسد درباره او نوشته است: « من محمدحسين متكي رزمندة ارتش آزاديبخش ملي ايران هستم. از آن‌جا كه قرار است منوچهر متكي جنايتكار وزيرخارجة كابينة احمدي‌نژاد شود و از آن‌جا كه اين مهرة پليد و جنايتكار نسبت خويشاوندي با من دارد، مي‌خواستم اطلاعاتي را در اختيار هموطنان عزيز قرار دهم. البته من از مواردي كه قبلاً گفته شده و همه از آنها خبر دارند، مانند نقش منوچهر متكي در تروريسم خارج كشوري صحبت نمي‌كنم و صرفاً از مواردي كه عمدتاً مربوط به‌اولين سالهاي نشو و نماي اين گرگ درنده است و شخصاً از آنها اطلاع دارم، حرف مي‌زنم.
منوچهر متكي متولد بندرگز در 45كيلو متري شهرستان گرگان از استان گلستان است. او تا قبل ازانقلاب 57 در هندوستان دانشجو بود و در مقطع انقلاب ضد‌سلطنتي به‌ايران آمد و تقريباً از همان ابتدا جذب دار‌و‌دسته‌هاي مرتجع شد. منوچهر متكي درفروردين سال 58 به‌اتفاق آخوند اسماعيل جهانشاهي. هادي نبوي و عباس محمدي، حزب جمهوري اسلامي را در بندرگز تأسيس كردند. او در فاز سياسي سردمدار عناصر چماقدار واوباش حزب اللهي در بندرگز بود و به‌همراه عباس محمدي كه فرمانده سپاه پاسداران بندرگز بود، درحمله وهجوم به‌هواداران مجاهدين و خانه‌هاي آنها در بندرگز و بخشهاي تابعه نقش اصلي را داشت. منوچهر متكي هم‌چنين با سخنرانيهايي كه در تجمعات بسيجيان و چماقداران در مساجد و در نماز جمعه بندرگز مي‌كرد، از عوامل اصلي تحريك و هدايت آنها بود. او در جريان به‌اصطلاح انقلاب فرهنگي، در تصفيه و اخراج فرهنگيان و معلمين آگاه و هواداران مجاهدين در مدارس بندرگز و بخشهاي تابعه نقش تعيين‌كننده‌اي داشت.
منوچهر متكي درسال 1360 به‌عنوان نمايندة امام‌جمعة فاسد‌الاخلاق و جاني بندرگز، آخوند رباني، به‌اتفاق احمد توكلي ( داديار وقت و وزير كارسابق) و يعقوب هاشمي يكي از فرماندهان سپاه پاسداران بهشهر جزء نفرات ثابت هيأت محاكمه‌كنندة هواداران مجاهدين در شهرهاي بندرگز، گلوگاه، كردكوي و بهشهر در دادگاه انقلاب بهشهر بود». در ادامه اين نامه افشاگرانه به برخي از جنايتهايي كه منوچهر متكي به صورت مستقيم دست داشته است اشاره شده: «منوچهر متكي در شكنجه و اعدام تعدادي از مجاهدين به‌طور مستقيم شركت داشت. از جمله شخصاً مجاهد شهيد عليرضا آهنگري را مورد بازجويي و شكنجه قرار داد و در اعدام وي به‌همراه پنج نفر ديگر از هواداران مجاهدين در يكي از باغهاي اطراف بندرگز شركت داشت. اين جنايتكار به‌اتفاق همدستانش جسد مجاهد شهيد عليرضا آهنگري را بعد از اعدام پشت درِ خانة پدريش گذاشتند. وقتي پدر پير اين مجاهد شهيد با جسد غرقه به‌خون پسرش روبه‌رو شد سكته كرده وكمتراز دوماه بعد فوت كرد.
- يك نمونة ديگر مربوط به‌اواخر سال1360 بود كه منوچهر متكي شخصاً مجاهدشهيد حبيب ملك را كه معلم بود، مورد بازجويي وشكنجه قرار داد. بعد از اين‌كه حبيب پيشنهاد همكاري با مزدوران رژيم را رد كرد، منوچهر متكي گفت كه سزاي همكاري با منافقين اعدام است. سرانجام حبيب ملك را در پشت يك مرغداري نزديك دريا در بندرگز همراه با تعدادي ديگر از هواداران مجاهدين اعدام كردند .
- در يك مورد ديگر هنگامي كه خانوادة مجاهد شهيد محمدرضا ترابي كه دانش آموزي 16 ساله بود از منوچهر متكي پرسيدند كه چرا فرزندمان را آزاد نمي‌كنيد؟ در جوابشان مي‌گويد: «پسرتان منافق است، من از او خواستم توبه‌كند ولي او جواب داد امام (بخوانيد خميني دژخيم ) بايد توبه‌كند. بنابراين حق اوست كه اعدام شود». بعداز چند روز محمد رضا ترابي 16ساله را همراه چند مجاهد ديگر اعدام كردند.
- منوچهر متكي جنايتكار درسالهاي پس از 30خرداد 1360، همراه با همكاران جنايتكارش دهها نفر را در محوطة سپاه پاسداران، لب دريا، در جنگل، در زمينهاي كشاورزي و باغهاي اطراف شهرستان بندرگز اعدام كردند. هم‌چنين بايستي يادآوري كنم كه او يكي از كساني بود كه بعد از اعدام مجاهدين از دفن پيكر اين شهدا در قبرستانهاي عمومي جلوگيري مي‌كرد. در نتيجه خانواده‌هاي شهدا ناچار آنها را در باغچه خانة خودشان يا در باغ و جنگل دفن مي‌كردند. از جمله مجاهدين شهيد نبي ميرعابديني، صمد سراج، فردوس سراج، غلامرضا آهنگري، حبيب ملك و ساير شهدا كه بيش از 95درصد شهداي مجاهد خلق در آن مناطق را تشكيل مي‌دهند، در حياط منازل، در باغهاي اطراف و درجنگل دفن شده‌اند.
- منوچهر متكي درموضع نمايندگي مجلس با استفاده از تريبونهاي نمايش جمعه، مساجد و مراسم رسمي از كشتار هواداران مجاهدين فعالانه و به‌صورت علني دفاع مي‌كرد.
دراوائل سال 1361 منوچهر متكي به‌اتفاق عباس محمدي و يك آخوند از شهرستان كردكوي، گروهي به‌نام سياه جامگان تأسيس كرده بود. اين جنايتكاران لباس سياه مي‌پوشيدند و شبانه با چند خودرو براي ايجاد رعب و وحشت و قتل و غارت به‌خانه‌هاي هواداران مجاهدين حمله مي‌كردند. آنها كار را به‌جايي رساندند كه بعداز مدتي، به‌دليل اعتراضات مردم وشكايت به‌دادستاني تهران، كار اين گروه متوقف شد.
درسالهاي 60 و 61 منوچهر متكي جهت دستگيري هواداران فعال وشناخته‌شدة مجاهدين در بندرگز تيمهاي شكار تشكيل داده بود. اين تيمها درشهرهاي مختلف شمال مأموريت انجام مي‌دادند. محمد متكي (برادر منوچهر متكي ) هم در يكي از اين تيمها عضويت داشت».
هرچند محتويات اين نامه به اندازه كافي گويا است تا وزير خارجه كابينة هزار تيران را بشناسيم اما بد نيست به يكي ديگر از جنبه هاي اقدامات او، اين بار در خارج كشور، يعني اقدامات تروريستي متكي اشاره كنيم.
متكي در سال1364 به عنوان سفير رژيم در تركيه منصوب شد. ولي كار اصلي او پشتيباني ازتيمهاي ترور و ايجاد تسهيلات با پوشش ديپلماتيك براي آنها بود. در آن ايام تيمهاي ترور رژيم در تركيه دست به ترور تعدادي از مخالفان زدند. به چند نمونه از «تك زني»هاي آنان (اصطلاحي كه بين خودشان رايج بوده است) اشاره مي‌كنيم:
ـ 11خرداد1364 ترور سرهنگ بهروز شهورديلو در استانبول
ـ 2دي1364 ترور سرهنگ عزيز مرادي در استانبول
ـ 2 آبان 1365 ترور سرهنگ احمد حامد منفرد، در آنكارا
ـ10 آذر 1366 ترور جواد حائري يك مخالف رژيم در منزلش در استانبول
ـ 3مرداد 1366 ترور محمد حسن منصوري و يكي از دوستانش در استانبول
ـ شهريور65 حمله به كنيسة يهوديان در استانبول
ـ قتل يك ديپلمات سعودي. روزنامه حريت چاپ تركيه در 6 خرداد 1368 گزارش داد يك گروه 14 نفره هنگام نفوذ به خاك تركيه از ايران براي انجام كار تروريستي دستگير شدند. رئيس اين گروه در قتل ديپلمات سعودي در آنكارا دست داشت.
علاوه براين عده تعدادي از شهروندان تركيه نيز قرباني «تك زني»هاي تيمهاي تروري شدند كه در پشت پرده همه شان متكي نقش اول را داشت. از جمله آنان مي‌توان ا ز افراد زير نامبرد:
ـ 31 ژانوية90 (11بهمن68): پرفسور معمر آكسوي رئيس جمعيت حقوقدانان تركيه و وكيل سابق مجلس تركيه مورد اصابت گلوله قرار گرفت.
ـ 16 اسفند 68: ترور چتين اِمَچ: روزنامه‌نگار ترك
فلاحيان وزير اطلاعات رژيم در سال71 در يك مصاحبه تلويزيوني با صراحت گفته بود: « ما رد پای آنها (مخالفین رژیم) را در خارج نیز تعقیب می کنیم. ما آنها را تحت نظر داریم و سال گذشته موفق شدیم که ضربه های سنگینی به اعضای برجسته آنها بزنیم» اين حرف شامل عملكرد گذشتة رژيم نبود. بلكه در سالهاي بعد از سفارت متكي نيز ادامه يافت. مثلا در 14خرداد71 علي اكبر قرباني از اعضاي مجاهدين را در استانبول دزديده و بعد از شكنجه هاي وحشيانه به شهادت رساندند.در 7بهمن1371 يك روزنامه نگار ترك به نام اوگور مومجو، و در 5ارديبهشت1372 يك روزنامه نگار ديگر به نام حكمت ستين ترور شدند. وزير داخله تركيه و همچنين پليس اين كشور بر دست داشتن يك گروه حزب الله كه در ايران آموزش ديده بودند و يك شبكه تروريستي رژيم در انجام اين ترورها تأكيد كردند.
منوچهر متكي در مدتي كه ظاهراً سفير بود در كليه موارد تروريستي مسئوليت تهيه پاسپورت و ويزا و حل وفصل مسائل مربوط به تردد تروريستها را به عهده داشت. او همچنين مراكز پوششي، از قبيل چلوكبابي و آرايشگاه و دفتر فرهنگي براي استقرار تروريستها ايجاد مي‌كرد.

يك نمونه رسواكننده:
در آبان1367 تروريستهاي سفارت رژيم در استانبول مجاهدي را ربودند و پس از شكنجه قصد انتقالش به ايران را داشتند. اين فرد كه ابوالحسن مجتهدزاده نام داشت موفق شد با استفاده از يك موقعيت استثنايي از چنگال تروريستها فرار كند. اين فرار پرده از چهره متكي و ساير ديپلمات تروريستهاي سفارت آخوندي در استانبول برداشت. هنگامي كه پليس اتومبيل تروريستها را متوقف كرد( در حالي كه مجتهدزاده را در صندوق عقبش مخفي كرده بودند) كار به تيراندازي كشيده شد و نهايتاً پليس با زور صندوق عقب را باز كرد و ابوالحسن مجتهدزاده را كه سراسر بدنش را با چسب ضدآب بسته بودند، پيدا كرد.
مجتهدزاده در مصاحبه هاي متعددي شركت كرد و به طور مفصل داستان آن چه را متكي و بقيه تروريستها برسرش آورده بودند توضيح داد. روزنامه هاي تركيه نيز گزارشهاي مشروحي در اين مورد منتشر كردند. مثلاً روزنامه ترجمان در گزارشي به نام «گزارش ترور، ستاد فرماندهي ناتو در تركيه زنگها را به صدا در آورد» نوشت: توجهات به ايران در گزارش ستاد فرماندهي ناتو. در دو سال اخير اقدامات تروريستي بين المللي رژيم تهران نسبت به قبل افزايش يافته است. بمبهاي ساعتي
سؤال روز در آنكارا: متكي از تركيه مي‌رود يا نه؟»
مجتهدزاده در اول اسفند84 در پارلمان اروپا شركت كرد و مقداري درباره دزديده شدن خودش توضيح داد. او گفت: « من در اكتبر 1988 در تردد به محل كارم سوار ماشين بودم كه 4 خودروي رژيم با ايجاد يك تصادف ساختگي جلوي مرا گرفتند و مرا ربودند. آنها مرا به زور در پشت يك ماشين انداختند و به يك خانه امن بردند. در آنجا با چسب نواري سراسر بدن مرا بستند و شروع به شكنجه كردند. به اين شكنجه به اصطلاح فوتبال مي‌گفتند. بعد از چند روز مرا به كنسولگري رژيم در استانبول بردند و در يك قفس آهني كمتر از يك متر مربع حبس كردند. در آنجا شكنجه من ادامه داشت و در يكي از همين روزها بود كه من منوچهر متكي سفير وقت رژيم در تركيه را ديدم كه به من گفت مي‌خواهي همسر و پسر كوچكت را كه در آن يكي اتاق زنداني هستند، بياوريم تا ببيني؟ متكي ادامه داد كه امروز عمرت تمام است. متكي را ساير مزدوران رژيم حاجي آقا صدا مي‌كردند».

۱۰/۰۱/۱۳۸۷

جاودانه، در قلب همة ما



در سالروز شهادت شکرالله پاک نژاد

(نقل از كتاب روزهاي راه راه

يادمانده‌هاي سالهاي بند)


سلامت رابطة مجاهدين با شكري(پاك‌نژاد)، و او با مجاهدين و بالاخص مسعود(رجوي) يكي از افتخارات جنبش مسلحانه است. نمونة اين رابطه را در گذشتة نهضت ملي نداشته‌ايم. در زندان قبل از سال50 هم نداشتيم. بعد از سال50 هم نفس اين رابطه به‌عنوان يك دستاورد تاريخي باقي مانده و خواهد ماند. به‌طوري كه اگر از من بپرسيد روابط انقلابي بين افراد و گروهها، يا گروهها و گروهها چگونه بايد باشد. من نيازي به‌مراجعه دادن شما به‌كتابهاي كلاسيك نمي‌بينم. مثال بارز و مشخص آن را برايتان بازگو خواهم كرد. به‌نوع رابطة شكري به‌عنوان يك انقلابي و مبارز بزرگ با مجاهدين و به‌طور خاص مسعود نگاه كنيد. از نظر من اين خودش تعريف است.
شكري برادر بزرگ ما بود. بزرگ و دلسوز و مسئول. از آنجا كه اهل بازي نبود، اين طرف ميز و آن طرف ميز را هم به‌رسميت نمي‌شناخت. گرم و صميمي و رك حرفش را مي‌زد. شجاع و دلير، موضع‌گيري‌هايش درس آموز صداقت براي همة ما بود. يادم مي‌آيد كه مسعود هميشه به‌ما سفارش مي‌كرد حرفهاي او را جدي بگيريم. و خودش به‌واقع جدي مي‌گرفت.بسياري از ما با آن چهرة صميمي و شجاع از طريق عكسش در روزنامه‌هاي رژيم شاه آشنا شديم. من هم اولين بار عكسش را در كيهان سال49 ديدم. نزديكهاي عيد بود. چند جمله‌اي كه از او نقل شده بود، كافي بود تا آدم را هميشه مخلصش كند.
بعد كه او را از نزديك در زندان ديدم هي نگاهش كردم. چهره‌اش همان پيامي را مي‌داد كه از عكسش گرفته‌بودم. در آبدارخانة بند4 با هم كارگر بوديم. هركداممان روي سطلي واژگون نشسته بوديم تا چيزي را پوست بكنيم. شكري داشت تعريف مي‌كرد و من سخت غرق تماشايش بودم. در قزلحصار بارها دفاعيه‌اش را از راديو شنيده و پياده كرده بودم. همين طور كه شكري حرف مي‌زد من زمزمه مي‌كردم: «…وظيفة هر فرد ايراني است كه تفنگ به‌دست از حقوق و آزاديهاي خود دفاع كند. چون در چنين شرايطي تنها تفنگ است كه مي‌تواند وسيلة مؤثري براي دفاع از آزادي و حقوق‌بشر باشد». و بعد همين طور كه او مي‌خنديد و قهقهه مي‌زد من ادامه مي‌دادم: «آزادي اين كلمة زيبا و دوست‌داشتني را هيچ‌كس نمي‌تواند فراموش كند. آزادي انسان از قيد گرسنگي، بي‌سوادي و بي‌عدالتي، زور و استبداد، مفاهيم كهنه كه حافظ استثمار انسان از انسان است… چگونه مي‌توان در ميان مردمي كه در چنگال استبداد، گرسنگي، بي‌سوادي و وحشت اسيرند، احساس آزادي كرد؟» و بعد يادم مي‌آمد كه او ماركسيستي بود كه به‌شاه به‌خاطر تبعيد خميني حمله كرد. كاري كه خيلي از طرفداران خود آن كفن‌پاره هم جرأتش را نداشتند.
بعد هم يادتان باشد شاه به‌صورت مستقيم از شكري نام برد و به‌او حمله كرد. بعد از آن، فشار ساواك روي درهم شكستن شكري مضاعف شد. حتي حسين‌زاده (عطارپور) شكنجه‌گر معروف ساواك گفته بود اگر نتواند شكري را به‌پاي مصاحبه تلويزيوني بكشاند لچك به‌سر خواهد كرد. و همه شاهد بوديم كه آن شكنجه‌گر وحشي چگونه به‌يمن مقاومت و هشياري شكري حسرت به‌دل ناكام ماند. من در آن زمان چيز زيادي از اين دفاع نمي‌فهميدم. اما مي‌دانستم كه اين كار يك نوآوري است. مي‌فهميدم كه گوينده اين حرفها توده‌اي نيست. همين و بس. اين براي شكري يك افتخار و نوآوري انقلابي بود. هرچند كه آن نمك‌نشناس دريده در سالهاي بعد شكري را به‌جوخة تيرباران سپرد تا كار ناكرده شاه را تمام كند.
چندي بعد با موردي برخورد كردم كه برايم بسيار تكان دهنده بود. در سال53، ماركسيست‌ها در قصر، بسيار پراكنده و متشتت بودند. هركس براي خودش علمي راه انداخته بود و چيزي مي‌گفت. جمع ما (مجاهدين) به‌صورتي يك پارچه در برابر تمام مسائل نظر و احدي داشتيم. اما ماركسيست‌ها شاخه‌هاي متعددي بودند. در اين ميان يك عده تازه به‌دوران رسيده‌اي كه زورشان به‌سرگرد زماني نمي‌رسيد بند كرده بودند به‌خداي توي آسمانها. تمام مبارزه‌شان شده بود فحش به‌خدا دادن. البته چه مي‌خواستند و چه نمي‌خواستند، اين حركتشان يك معناي سياسي خاص هم داشت. آن هم اين بود كه بايد به‌جاي ساواك و شاه و سرگرد زماني به‌جنگ مجاهدين رفت. و بر ضد آنان يك جريان ايدئولوژيك راه انداخت. گذر ايام نشان داد كه گير اصلي در كم آوردن مبارزاتي حضرات بود. يكي از اين حضرات ناصر ... بود. سوسول و پرادعا كه بعد هم اكثريتي شد و در خارج كشور به‌مراد نهايي دلش رسيد. مجازات اتوديناميكي كساني كه ديواري كوتاه‌تر از مجاهدين نمي‌يابند. و يا اين كه مي‌خواهند از ديواري بلندتر از قد خودشان بالا بروند. اين ميزان انحطاط را بايد بچشند و تا طبقة هفتم جهنم ضدانقلابيگري سقوط كنند. به‌هرحال اين ناصر مي‌توانست هرعقيده‌اي را داشته باشد. ضد مذهب باشد يا نباشد. اما او مي‌آمد با هواداراني كه سن و سال كمي داشتند رابطه عاطفي ايجاد مي‌كرد و بيخ گوششان مي‌خواند كه مجاهدين بي‌خود مي‌گويند كه مذهب اين است و ... مذهب همان است كه در كتابهاي علامه طباطبايي و جعفري و حداكثر بازرگان و شريعتي آمده است.در همين گيرو دار‌ها بود كه ناصر با يكي از بچه‌هاي كم سن و سال طرح دوستي ريخت.كسي كه بعدها از مجاهدان ارزنده شد و در زمان خميني به‌شهادت رسيد و به‌همين دليل نامش را نمي‌برم. ما به‌شدت متناقض بوديم كه در برابر اين ناجوانمردي كه كلي دردسر ايجاد مي‌كرد و وقت مي‌گرفت چه بكنيم؟ بالاخره قضيه را با مسعود(رجوي) مطرح كرديم. گفتيم خوب مي‌دانيم كه تمام علم و علوم ناصر در چند كتابي خلاصه مي‌شود كه خودمان دهها بار خوانده و نقدش كرده‌ايم. ولي فضايي كه در بند ايجاد مي‌شود هيچ چيز نيست جز به‌نفع سرگرد زماني. مسعود فكري كرد و عاقبت گفت بهتر است ما وارد قضيه نشويم. بعد گفت با شكري مشورت خواهد كرد. شكري به‌محض اين كه قضيه را شنيد با عصبانيت بسيار وارد كار شد. رفت با ناصر صحبت كرد. نمي‌دانم به‌او چه گفت. اما در بازگشت، به‌مسعود گفت ناصر آدم تازه به‌دوران رسيده‌اي است. از او پرسيده‌ام كه چه چيزهايي به‌فلاني مي‌گويد وديده‌ام چيزهايي را كه خودم براي او گفته‌ام به‌صورت دست و پا شكسته دارد به‌خورد آن بنده خدا مي‌دهد. به‌او اخطار كرده‌ام كه دست از اين كارهايش بردارد. شكري چيز ديگري نگفت. اما بعد از آن ديديم ناصر دست و پايش را جمع كرد و ديگر دنبال آن فرد به‌خصوص نگشت.
برخورد مسئولانة شكري هميشه ما را در رابطه با خودش شرمنده مي‌كرد.چيزي كه در تمام طول زندان ادامه داشت و بعد هم ادامه يافت بعد از آزاديش يك روز با چند نفر به‌ديدنش رفتيم. همان طور گرم و خودماني و بي‌ريا بود. و البته بسيار هوشيار. در آن ايام، تازه حمله به‌اجتماعات داشت شروع مي‌شد.جريان را به‌او گفتيم. گفت اين داستاني نيست كه از پائين شروع شده باشد و مشكلي هم نيست كه جوابش در پائين باشد. او با تأكيد گفت بايد مسأله را سياسي كرد تا بشود يقة سردمداران قضيه را گرفت. بعد به‌نقش ما به‌عنوان عنصر مجاهدخلق در حل تاريخي اين مسأله اشاره كرد و گفت در اين شرايط حساس همه چشمها به‌سوي مجاهدين خيره است.
او در دوران مبارزة سياسي با آخوندها به‌واقع از موضع برادري دلسوز، هم در مسائل سياسي يار مسعود بود و هم به‌فكر ميليشياهايي بود كه در صحنة مقدم نبرد ضدارتجاعي قرار داشتند. بارها سفارش غذا و خواب آنها را مي‌كرد و هميشه با چشماني تيزبين و هوشيار كه از مشخصه‌هايش بود اوضاع را پيگيري مي‌كرد. اين برخوردها از شناخت عميق او نسبت به‌مجاهدين و نقش تاريخي آنها ناشي مي‌شد.خوب به‌خاطر مي‌آورم كه در عيد سال59 بعد از پايان مصاحبه مسعود دربارة وضعيت نيروهاي سياسي موجود در صحنة آن روز شكري گفت: «از اين پس قلب انقلاب ايران در سينة مسعود مي‌تپد». و به‌ما (مجاهدين) پيام داد قدر او را بدانيم. شكري با اين جمله خودش را براي هميشه در سينة مجاهدين جاودان كرد

۹/۲۹/۱۳۸۷

من مؤمنم، من كافرم

چرك نامهاي نشسته بر تنم را نمي شويم؛
بي هيچ شرمي كه شرم نيست
زنّار بسته ام،
و به جان خريده ام هزار طعنة تلخ را
و در اين پس‌كوچه غريبي مي خوانم
ترانه اي را كه از درخت فردا چيده ام.
من مؤمنم به تنهايي خود
و وفاداري شما
من مؤمنم به شما.



من كافرم به فراموشي
در حافظه‌هاي فرسوده.
كودكان سرزمين انتظار
در كوخهاي بي كسي
ميوه اي را خواهند خورد
كه من بوي آن را در شعرهايم دارم
و مزه اش را در باغهاي لذت چشيده ام.

من كافرم به ايمان شما
وقتي ميان بادها
مسافري را نمي بينيد
كه با چمداني از يادها
به خانه باز مي گردد.

من مؤمنم
به همسايه و ريشه هاي قديمي
و سراغهاي گرم
من مؤمنم به همة صداهاي گمشده
در ميان بوقهاي هياهو.
و كافرم به اين اتاق تنگ
به اين عشق برفكي
با اميدهاي بي شمار مضحكش
من كافرم به اين موسيقي نرم خواب آور
يا عربدة گوشخراش مردمان
و كافرم، يعني كافرم، يعني كافرم
به كوسه هاي دروغ
كه خون مرا بو مي كشند
و تكه پاره ام مي خواهند.
آبان87


۹/۲۳/۱۳۸۷

كابينة شكنجه‌گران




(معرفي سه شكنجه‌گر كابينة احمدي‌نژاد)
(1)

انتضاب احمدي‌نژاد به عنوان رياست جمهوري بعد از خاتمي، درسال 84 ، حاوي پيام روشني بود. كشتي اصلاحات درهم شكسته شده بود و حناي فريبكار بزرگ آن، خاتمي، ديگر نه براي خارجيها و نه براي داخليها رنگي نداشت. به ناچار خامنه‌اي بايد پرده را كنار مي‌زد و برسركوب بيشتر تأكيد مي‌‌ورزيد. احمدي‌نژاد مهرة دستچين شده او براي اين دور از بازي بود. مردي كه از همان روز اول رياستش به درستي نام «مرد هزار تير» گردن آويزش شد و همگان دانستند كه مهره جديد خامنه‌اي اين بار شكنجه‌گري است كه هزار تير خلاص برشقيقه زندانيان سياسي شليك كرده است. پيام روشن بود.
معمولاً احمدي‌نژاد و كابينه او را به نام «كابينه پاسداران» مي‌نامند. البته اين درست است. واقعيت دارد كه از 21تن وزراي كابينه او 13تن سوابق طولاني در سپاه و وزارت دفاع وارگانهاي وابسته به آنها را داشتند.
داوود دانش جعفري، حسين صفارهرندي، مصطفي محمدنجار، سيد مهدي هاشمي، محمد جهرمي، مسعود ميركاظمي، سيدپرويز فتاح، محمد سعيدي كيا، محمدرضا اسكندري، محمد رحمتي، عليرضا طهماسبي، محمد سليماني و عليرضا علي احمدي وزراي پيشنهادي اقتصاد، فرهنگ و ارشاد اسلامي، دفاع، رفاه، كار، بازرگاني، نيرو، مسكن، جهاد، راه و ترابري، صنايع و معادن، ارتباطات و تعاون هركدام داراي سوابق اعلام شده و بسيار لو رفته‌اي در نهادهاي سركوب هستند. اما اگر كابينه احمدي‌نژاد را فقط كابينه پاسدارن بدانيم اشتباه كرده‌ايم. واقعيت اين است كه علاوه برپاسداري، كابينه داراي ويژگي ديگري نيز هست. شكنجه‌گري و شركت مستقيم در قتل و كشتار زندانيان سياسي. در كابينه، و همكاران نزديك احمدي نژاد، كساني ديده مي‌شوند كه تنها پاسدار نبوده‌اند. بلكه در بازجوييها و شكجه ها و قتلها نقش مستقيم داشته‌اند. مصطفي پورمحمدي، وزير كشور احمدي نژاد، آخوند جنايتكاري است كه تنها يكي از جرائمش عضويت در هيأت مرگ در جريان قتل عام 30هزار زنداني سياسي در سال1367 است. او چهره شناخته شده‌اي است كه از همان سالهاي ابتداي حاكميت آخوندها كاري جز قتل و جنايت نداشته است. همچنين سرتيپ پاسدار حسين صفار هرندي و ديگران... ما در اينجا قصد بررسي سوابق تك به تك اعضاي كابينه يا همكاران احمدي‌نژاد را نداريم اما به عنوان نمونه سه تن از آنان را برگزيده‌ايم كه به معرفي مختصر آنان مي‌پردازيم.

معاون هزار تير
اسفنديار رحيم مشايي(متولد 1339 در رامسر) يكي از معاونين اصلي احمدي‌نژاد است. مشايي به قدري به احمدي‌نژاد نزديك است كه مطبوعات حكومتي نوشته‌اند او به كليه وزار و معاونان خود دستور داده حق ملاقات «با مقامات عالي نظام» را بدون اطلاع مشايي و يا الهام(سخنگوي دولت) ندارند. بعد از هرملاقات هم موظفند گزارش کامل آن را به اين دو نفر گزارش كنند.
او علاوه بر معاونت احمدي نژاد، ریاست سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و همچنين رياست مرکز مطالعات جهانی شدن را نيز به عهده دارد.
در سايت مشايي مشاغل ديگرش چنين آمده است:
جانشین رییس جمهور در شورای عالی ایرانیان خارج از کشور
عضو شورای نظارت بر صدا و سیما
عضو شورای فرهنگی دولت
نماینده رئیس‌جمهور در شورای نظارت بر سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران
عضو کمیسیو‌نهای اقتصاد و فرهنگی دولت.
مدیر کل اجتماعی وزارت کشور
مدیر شبکه رادیو پیام
مدیر شبکه رادیو تهران
معاون اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران
رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران
مشايي از چهره‌هاي جنجالي كابينه احمدي‌نژاد است. او در يك تقسيم كار با رئيس خود نقش متفاوت و به ظاهر متضادي به عهده دارد. براساس اين وظيفه كارهايي كرده و حرفهايي زده كه جنجالهاي بسياري برانگيخته است.
مثلاً در سال 87 وقتي مشايي به تركيه رفت در «‎‏مراسم دعوت از ‏سرمایه گذاری برای طرحهای گردشگری» شركت كرد. در اين مراسم بود كه 12زن با لباس محلي براي تحويل قرآن به قاري رقصيدند. حضور مشايي در اين مراسم موجي از خشم بقيه مرتجعان را برانگيخت. به طوري كه خواستار استعفاي او شدند. از جمله به گزارش خبرگزاري ايسنا «آیت‌الله صافی گلپایگانی در درس خارج فقه روز چهارشنبه، اهانت و جسارت در ‏یک همایش مربوط به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به ساحت مقدس قرآن کریم را شدیدا محکوم کرد»‎. او همچنين گفت: «اهانت به قرآن قابل تحمل نیست و کسی که مسوول این سازمان است صلاحیت ندارد در این جایگاه باشد» (خبرگزاری ایسنا 23آبان87)
بعد از اين حادثه مشايي با اظهار اين كه «ايران امروز با مردم آمريکا و اسرائيل دوست است. هيچ ملتی در دنيا دشمن ما نيست اين افتخار است...» جنجال ديگري آفريد و خيليها عليه‌اش حرفها گفتند. از جمله دفتر سياسي سپاه هم خواستار استعفايش شد و در هفته نامه صبح صادق(29 مرداد87) نوشت: «اگر ایشان به دلیل سخنان زشت‎ ‎خود به این ‏انتظارات به حق پاسخ ندهد، شایسته است رئیس جمهور در مورد استمرار‎ ‎حضور مشایی در مسئولیت سازمان ‏میراث فرهنگی تجدیدنظر کند. چنین درخواستی بدان جهت‎ ‎است که تا به حال مواضع و سخنان مشایی در چندین ‏نوبت برای دولت اصولگرای نهم‎ ‎دردسرساز شده و سخنان اخیر وی اولین اشتباه او نبوده که به راحتی قابل ‏اغماض باشد».
كار آن چنان بالا گرفت كه جنجال حتي به جلسه علني مجلس رژيم كشيده شد. مشايي هم كه خط و ربط كاملي در دست داشت در مقابل گفت: «به هيچ وجه واژه ملت اسرائيل را به كار نبرده‌ام . عبارت من مردم اسرائيل بود». و اضافه كرد كه : «هزار بار مي‌گويد مرگ براسرائيل».
در اين خيمه شب بازي خامنه‌اي و احمدي‌نژاد مي‌خواستند از طريق مشايي به از ما بهتران پيام بدهند كه اگر قرار بر ساخت و پاخت باشد خود آنها بهترينش هستند. اما از قضا سركنجبين صفرا فزود. يعني به تضادهاي دروني چنان دامن زد كه بالاخره پاي خود «رهبر» را به ميان كشيد و با اشاره مستقيم او بود كه برخي سكوت كردند. اما قصد ما بررسي مواضع سياسي مشايي، و هدف نهايي جنجالهايي كه راه مي‌اندازد نيست. بسيار روشن است كه نه مشايي و نه هيچ مهره ديگري به هيچ وجه نه ظرفيت و نه توان چنين «غلط كردنهايي» را دارد. آن چه كه به بحث ما مربوط مي‌شود اين است كه بيابيم چنين مهره هفت خطي از كجا آمده و در كدام شكنجه گاه تربيت شده است؟
خود مشايي اصلاً دوست ندارد به سوابق خود در وزارت اطلاعات و سپاه اشاره‌اي بكند. گوييا اصلاً آنها را فراموش كرده است. در حالي كه چهره واقعي او را وقتي مي‌شناسيم كه او را در منصب ««مسئول مناطق بحرانی» وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران در زمان ریاست‌جمهوری سیدعلی ‏خامنه‌ای و وزارت محمد محمدی ری‌شهری ببينيم.
آقاي معاون هزار تير را نبايد فقط در آن ژستهاي ابلهانه سياسي باز شناخت. حتي نبايد دلخوش بود كه او را به خاطر اقداماتي كه در جهت نابودي آثار باستاني، از جمله سيد سيوند و آرامگاه كوروش، كرده است يك جنايتكار دانست. خبرگزاري رويتر در اول ارديبهشت86 گزارش داد « تظاهر كنندگاني كه به آبگيري سد سيوند اعتراض مي‌كردند، شعار مي‌دادند «مشائي، تو چنگيز خونريزي». حتي او را نمي‌توان با دزديهايش از مجموعه گرانبهاترين اشياء باستاني به انگلستان كه يك قلمش 70قطعه از اشياء مربوط به دوران هخامنشييان بوده است باز شناخت، او را به خاطر به آتش كشيدن و از بين بردن درِ ورودي كاروانسراي تاريخي رِباطِ شاه عباسي در مِيبُد اردِستانِ يزد كه به تلافي جشن دانشجويان در رستوران سنتي كاروانسرا انجام شد مورد محاكمه قرار داد. همه اينها هست اما «چنگيز»ي و «خونريز»ي مشايي در جاي ديگري است. او بازجويي است كه شخصاً به بازجويي از دستگيرشدگان سياسي پرداخته و آنها را شكنجه داده است. جرم اصلي او اين است و از اين نقطه است كه بايد شروع كرد و به ساير جرمهاي او پرداخت.
بهتر است در اين زمينه به نشريات باندهاي ديگر رژيم استناد كنيم كه سوابق او را بهتر از ما مي‌شناسند و بيشتر از ما مي‌دانند كه او چه شكنجه‌گر سفاكي بوده است.
در تابستان 87 نشريه‌اي به نام «همت» منتشر شد كه عكس مشايي را روي جلد خود و در محاصره تفنگها و هفت تيرها نشان مي‌داد. اين نشريه كه متعلق به انصار حزب الله است (همت مخفف "هسته‌های مقاومت تاکتیکی"). سرمقالة شماره مورد نظر ما را حسين الله كرم، فالانژ معروف انصار حزب الله، نوشته است. همت در يك گزارش خود با عنوان «تاريكيهاي روشن مرد مجهول دولت نهم: اسفنديار روئين تن» دربارة سوابق مشايي نوشته است. در قسمتي از مقاله مي‌خوانيم: «انقلاب كه پیروز می شود او ‪ ۱۸ساله است، جوان رامسری كه در فضای داغ گفتگوی آن روزها از پانزده سالگی برای مردم شهر و روستا سخنرانی كرده و حالا یك سخنران قهار شده و به محور فعالیتهای انقلابی شهر تبدیل شده است. راه‌اندازی راهپیماییها، نوشتن بیانیه‌ها و پخش اعلامیه‌های حضرت امام، برگزاری هیأت مذهبی و خواندن دعای كمیل و ندبه نوجوان مداح و قاری قرآن را كم كم به جوان معتمد اول شهر تبدیل می‌كند». نويسنده سپس به سوابق مشایی در اطلاعات سپاه رامسر، اعزام او به كردستان مي‌پردازد و پس از تصريح به سوابق امنيتي و اطلاعاتي او نام مستعارش را به نام «مرتضي محب الاوليا» لو مي‌دهد و بعد هم مي‌نويسد بعد از تشكيل وزارت اطلاعات مشايي «مسئول تدوین استراتژی نظام جمهوری اسلامی درخصوص اکراد ایرانی» بوده. همچنين در زمان وزارت ري شهري در وزارت اطلاعات مسئوليت «مناطق بحراني» كشور را عهده دار بوده است.
نویسنده همچنین مشایی را مؤسس «مؤسسه مطالعات ملی» (وابسته به وزارت اطلاعات) معرفی می‌کند و در ‏توضیح نحوه آشنایی احمدی‌نژاد با وی می نویسد: «احمدی‌نژاد فرماندار خوی بود و مشایی عضو شورای ویژة ‏تأمین استان. این آشنایی سبب گشت تا بعدها احمدی‌نژاد شهردار به سبب شناختی که از سبک کار فرهنگی موفق ‏او در کردستان داشت او را به سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران فراخواند».‏
با اين حساب كاملاً روشن است كه در پس اين چهرة فرهنگي كابينه مرد هزار تير، يك شكنجه‌گر سفاك و بيرحم قرار دارد كه در آزمايشهاي متعدد شكنجه‌گري و كشتار بسيار هم موفق بوده است.

مختصري دربارة يك وزير، يك شكنجه‌گر
احمدي‌نژاد از نظر به كار گرفتن شكنجه‌گران در كارهاي اجرايي گوي سبقت را از همگنان خود ربوده است. يكي از اين وزيران شكنجه‌گر عبدالرضا مصري نام دارد. او در كابينه احمدي‌نژاد به عنوان وزير رفاه و تآمين اجتماعي معرفي شده است. او در حالي به اين سمت گمارده شد كه عضو «كميسيون اجتماعي مجلس شوراي اسلامي و نماينده مردم كرمانشاه» بود.
در سوابق ومشاغل او آمده است: عبدالرضا مصري متولد 1335 در كرمانشاه فوق ليسانس مديريت در رشته مديريت دارد. علاوه براين اقلام ديگري را هم براي سوابق تحصيلي او برشمرده‌اند. با توجه به نمونه «صادق كردان» وزير كشور احمدي‌نژاد كه رسوايي مدرك دكتراي تقلبي اش از آكسفور انگلستان لو رفت بايد به مدارك مصري هم با ديده احتياط نگاه كنيم. به هرحال در شرح تحصيلات او مي‌خوانيم:
ـ کارشناسي زمين شناسي دانشگاه تربيت معلم تهران 1369
ـ کارشناسي ارشد زمين شناسي تهران 1374
ـ دکترا زمين شناسي دانشگاه تربيت معلم تهران 1380
در مورد سوابق اشتغال مصري مي‌خوانيم كه قبل از رياست كميسيون اجتماعي مجلس بر كرسي مشاغل زير تكيه زده است:
ـ ناظر شوراي عالي توسعه صادرات غيرنفتي
ـ عضو شوراي عالي اشتغال
ـ معاون كميته امداد امام خميني كشور
ـ مدير كل كميته امداد امام خميني استان كرمانشاه
ـ مدير عامل گروه صنعتي غرب
ـ جانشين دادستان انقلاب اسلامي كردستان
ـ داديار دادسراي انقلاب اسلامي كرمانشاه
ـ مسئول تعاون سپاه پاسداران انقلاب اسلامي غرب كشور
ـ عضويت در شوراهاي اشتغال، برنامه‌ريزي ـ اجتماعي ـ ورزش
ـ مشاور كميته امداد در ستاد بيمه درماني
ـ عضو شوراي هماهنگي بيمه‌هاي درماني استان
ـ مجري و طراح آئين‌نامه و دستورالعمل اجرايي پزشك خانواده براي اولين بار در كشور
ـ مدير نمونه كشور و دريافت لوح تقدير در جشنواره شهيد رجايي
ـ دريافت 38 لوح تقدير و افتخار از مسئولين كشور
انبوه اين مشاغل پر طنطنه چشممان را نگيرد. دليل اول تا به آخر دريافت 38لوح تقدير ايشان «جانشين دادستان انقلاب اسلامي كردستان»، « داديار دادسراي انقلاب اسلامي كرمانشاه»، «مسئول تعاون سپاه پاسداران انقلاب اسلامي غرب كشور» بوده است. در واقع اين مشاغل بوده كه مبناي پستهاي بعدي شده‌اند. او بايد در سمت جانشين دادستان انقلاب اسلامي كردستان» چند نفر را اعدام كرده باشد تا به كابينه «مهرپرور» مرد هزار تير راه يابد؟ معناي «داديار دادسراي انقلاب اسلامي» براي همه كساني كه دستي برآتش شكنجه و كشتار دارند بسيار روشن است. براي اين كه تنها بر اساس تحليل حرف نزده باشيم گزارش مربوط به او را كه يك زنداني از بند رسته نوشته عيناً نقل مي‌كنيم: «در كابينه پاسدار هزار تير احمدي‌نژاد فردي وجود دارد به نام عبدالرضا مصري كه سمت وزارت رفاه و تأمين اجتماعي را دارا مي‌باشد. اين فرد از بازجويان و شكنجه‌گران سنگدل در زندان ديزل‌آباد بود. مصري همراه با نوريان رئيس زندان ديزل‌آباد و حاج بهرام و آخوندهاي مرتجعي چون محمدعلي پرتوي به شكنجه زندانيان اشتغال داشت. او در سالهاي 60ـ65 يعني زماني كه فلاحيان حاكم شرع در كرمانشاه بود بازجوي دادگاه انقلاب بود. مصري به قدري بيرحم بود كه نه تنها اسيران را شكنجه مي‌كرد كه خانواده‌هاي آنان نيز از دست او در امان نبودند. به مادر پير خود من كه با صدها مصيبت و درد براي ملاقاتم آمده بود به تمسخر گفته بود «فرزندت كوپنش تمام شده» منظورش اين بود كه مي‌‌خواهد اعدامم كند. مادر من مدتها به تصور اين كه من كوپن غذا در زندان ندارم و گرسنه مي‌باشم ناراحتي و زجر كشيده بود. او يك بازجوي رسمي بود و هنگام بازجويي و شكنجه معمولاً يك اوركت آمريكايي مي‌پوشيد و همراه فردي به نام دهنوي كه مأمور دادگاه انقلاب بود».
با اين تفاصيل روشن مي‌شود كه داديار دادسراي انقلاب و جانشين دادستان انقلاب بودن دوره موفقيت‌آميزي براي او بوده و مصري به خوبي آموخته است كه در مشاغل رسمي سياسي نيز وظايفش را چگونه مانند رئيس خود، احمدي‌نژاد، انجام دهد.


ادامه دارد




۹/۱۹/۱۳۸۷

دو منطق


(دربارة برنامة رفيق ماه)

برنامه «رفيق ماه» را از تلويزيون سيماي آزادي ديديد؟ گفتگويي بود صميمي با اشكان، عرفان و فائزه فرزندان مجاهد شهيد عبدالرضا رجبي.
من فكر نمي كنم كسي باشد، و ذره اي شرف و وجدان داشته باشد، و اين برنامه را ببيند و از خود دهها سؤال نكند.
تك به تك فاكتهايي كه اين سه مجاهد جوان و نوجوان از پدر بزرگوارشان نقل مي كردند براي من نه درس آموز كه تكان دهنده بود. به يكي از آنها اشاره مي كنم.
نمي دانم اشكان بود يا عرفان گفت يك روز به ملاقات عبدالرضا رفته بودند. پدر به آنها سفارش كرده بود به اشرف بروند. و، مهم، اضافه كرده بود «اگر شما برويد من بهتر مي توانم مقاومت كنم و جلو اينها بايستم»
از لحظه اي كه اين حرف را شنيده ام تا همين الان ساعتهايم با عطر آن پر شده است. چرا كه در پس آن منطقي وجود دارد كه گريزي از آن نيست. منطق مقاومت، منطقي كه در برابر منطق تسليم است.
رو در رويي اين دو منطق تمام داستان يك انقلاب است. ما زندگي مي كنيم بر چه منطقي؟ راستي وقتي كه از ايران به خارج كشور آمديم با چه منطقي بود؟ آمديم بيرون كه جان به در بريم؟ يا اين كه بهتر و بيشتر مبارزه كنيم؟ منطق تسليم و منطق مقاومت دو جواب مختلف به اين مسأله مي دهد.
اين دو منطق پايه، ما را در دو دستگاه مختلف مي برند و به هر پرسش ما پاسخ دوگانه اي مي دهند. كاملاً متضاد. سياه و سفيد. بينابين هم ندارد. اينجا تنها جايي است كه اصلاً نمي شود باري به هرجهت بود. نمي توان هواي نسوختن سيخ و كباب را داشت. نمي شود دولا دولا شتر سواري كرد. نمي شود دكان دو نبشي باز كرد. نمي شود در مجلس يزيد رقصيد و در مجلس امام حسين گريه كرد. اول از همه، براي خودمان، بايد اين را روشن كنيم. در كدام دستگاه حرف مي زنيم، در كدام دستگاه كار مي كنيم، در كدام دستگاه نفس مي كشيم؟ زندگي را دوست داشتن برمنطق مقاومت يك معنا دارد در منطق تسليم معنايي ديگر. برخورد با مرگ در منطق مقاومت عبور فداكارانه و نثار جان معنا مي دهد و در منطق تسليم، پذيرفتن نفسي كه بيايد و برود و جز برزبوني و حقارت آدمي نيفزايد. نه زندگي و نه مرگ، به معناهاي عامشان، هيچ يك مقدس نيستند. نه بد هستند و نه خوب. چيزي كه به آنها اصالت مي دهد منطق حاكم برآنها است. منطق مقاومت يا تسليم.
حتماً شما هم شنيده ايد كه برخي رسوايان بدنام در توجيه خود استدلال مي كنند كه «بله ما اشتباه داشتيم و مجاهدين هم اشتباه داشتند» به ظاهر حرف درست است. چون معني مخالفش مي شود كه هيچ اشتباهي را نپذيريم. اما در واقع اين يك مغلطه است. زيرا باطرح آن مي خواهد همكاريهاي سركوبگرانه خود با دشمن را« اشتباه» قلمداد كند و ازطرف ديگرحقانيت بي گفتگوي مقاومت را با اين ادعاي كلي زيرسؤال ببرد و«اشتباه» محتمل قلمدادكند. خير، چنين نيست. منطق مقاومت دربرابر استبداد خون آشام مذهبي هميشه و به تمامي درست است وحق مردم ا يران است. همدستي با دشمن هم اسمش اشتباه نيست، بلكه خيانت است. اين كه آن خائن همه را با يك چوب مي راند و دم از «اشتباه همه» مي زند چه چيزي را مي خواهد بپوشاند؟ جز خيانت خود؟ ترسيدن از هيبت «امام خميني» و سازش با آخوندها، بعد هم جاسوسي كردن برايشان و كف و دف زدن و تبريك گفتن به لاجورديها براي شهادت اشرف و موسي اشتباه است يا خيانت؟ ندانستن است يا عملي استوار برپايه منطق تسليم و پذيرفتن ننگ. و راستي كه آبروباختگان تا چه حد غرق در منطق زبونانه خود هستند و تسليم تا به كجا آنان را مسخ كرده است.
به عبدالرضا برگرديم. شهيدي كه شهادت را در بالاترين مدار سرفرازي در نورديد.
مي شود زن و بچه داشت و بعد با حس منحوس مالكيت آنان، آنها را سرپوشي براي فرار از ميدان اصلي نبرد كرد. اين يك منطق است. منطق تسليم. مي شود در اين منطق، انبوه انبوه ياوه بافت و مهمل سرود. مي شود از عواطف پدري و مهر فرزندي سخن گفت. مي شود «از عشق به زندگي» و «ضرورت عشق به محبوب» سخنها گفت. و اگر اين ياوه ها مثمر ثمر واقع نشد مي شود دست به تهاجم زد و كساني را كه براين حقارت تف كرده اند بي عاطفه خواند. مي شود آنها را يك بعدي ديد. آه كه چه همسران بي وفا، چه مادران قسي القلب، و چه پدران سنگدل و بي خيالي!!!!
اما فراموش نشود، همه اينها در چارچوب منطق تسليم نوشته و گفته مي شود.
منطق ديگري هم هست. منطق عبدالرضا. مي شود به فرزندان گفت به اشرف بروند. چرا؟ براي اين كه بهتر و بيشتر مقاومت كند. براي اين كه «نه» استوار خود را تا به آخر بگويد و به ريش همة مزدوران و چهره مفلوك بريدگان، تسخر زد. بله مي شود مقاومت كرد و ايستاد و گوش به ياوه ها بست. در عوض ساعتي با عبدالرضا در گوهردشت يا ديزل آباد بود و رودرروي پاسداران شكنجه گران ايستاد و لذت مقاومت را، شيرين تر از هر لذتي حس كرد. مي شود ماند، مي شود رفت، مي شود شد. مي شود كرد كاري را كه عبدالرضا كرد. مي شود بالاتر از شهيد، صديق شد. آن چنان كه او شد.
از اين دو منطق، مقاومت يا تسليم، گريزي نيست.
شعري را كه چندي پيش گفته بودم تقديمش مي كنم:


از اين گور...


اينجا در اين چاه
عقابي پر ريخته است!
با بالها
و آسمانها و افقهاي آتش گرفته‌اش.
عقابي
با چشماني از تنهاي و رنج
و نه تنهاييِ رنج
كه رنجِ تنهايي.

اينجا از اين گور
شعله اي برخواهد خاست
از صخره و عقيق و خورشيد
و شبانگاه،
نگاه شرمناك ماه مي رمد از ابر
هنگام كه روح سپيد عقابي را
در مدفن رودها خفته مي بيند.

۹/۱۷/۱۳۸۷

سهم اندك، سهم سهمگين

جهان، همه از آن شما...!
سهم اندك من
بوسه،
و كلامي.
كلامي كه پوستها را يك رنگ مي كند
و استخوانها را مي آميزد
كلامي كه
دار رسوايي دروغگويان است
و شاعران را شاعر مي كند
در تمام لحظه هايي كه شعر نمي گويند.
سهم سهمگين من اين باشد
باقي از آن شما...



باقیمانده مطلب .....

۹/۱۴/۱۳۸۷

بازجويان و شكنجه گران كيسهاي مشخص

در رسيدگي نهايي به پرونده شكنجه در نظام آخوندي ما با حوادث و اتفاقات مشخصي مواجه هستيم كه رسيدگي به آنها هريك، خود يك پروژه خاص را تشكيل مي دهند. مهمترين و شناخته شده ترين پروژه رسيدگي به جريان قتل عام 30هزار زنداني سياسي در تابستان67 است. اما چه پيش از آن، و چه بعد از آن، ما با حوادث مشخصي كه هركدام نقطه عطفي بوده اند مواجه هستيم. مثلاً كشتار وحشيانه مجاهدين در 5مهر60 يك پروژه مشخص است كه آمران و عاملان خاص خود را دارد. يا «واحد مسكوني» (در تهران و مشهد و ساير شهرستانها) يك پروژه است كه بايد به صورت جداگانه، البته در بطن رسيدگي كلي به تمام جنايتهاي رژيم، رسيدگي شود. در سالهاي اخير نيز فجايعي نظير قتلهاي زنجيره اي، قتل زهرا كاظمي، دستگيري و شكنجه دانشجويان در قيام 18تير، اعدام حجت زماني و ... وجود داشته اند كه هركدامشان درخور رسيدگي جداگانه و مشروح هستند. همچنين رسيدگي به شكنجه و امر زندان در نقاط مختلف مانند كردستان و خوزستان و بلوچستان از جمله موارد ديگري اين بررسي هستند.


ما در اين نوشتار سر آن نداريم كه به تمامي اين موارد بپردازيم. واقعيت اين است كه از دستمان هم برنمي آيد و نياز به يك تحقيق گسترده جمعي دارد. اما تا آن جا كه مقدورمان بوده نام برخي از عوامل و آمران برخي از كيسها را گردآورده ايم كه با اقرار مجدد به ناقص بودن فقط براي ثبتشان آن را در زير مي آوريم.

كيس قتلهاي زنجيره اي:
1- علي روشني، کسي که طناب را به گردن محمدجعفر پوينده و محمدعلي مختاري انداخته و اين دو را خفه کرده بود
2- حميد رسولي، ، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
3- مجيد عزيزي ، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
4- مرتضي فلاح ، از مجريان قتلهاي زنجيره
5- ابوالفضل مسلمي، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
6-محمد اثني‌عشر، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
7- علي صفايي‌پور، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
8- مصطفي‌هاشمي، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
9- علي ناظري ، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
10- اصغر سياح ، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
11- خسرو براتي، اعتراف كرده است هنگام قتل فروهرها بيرون از خانه بوده‌
12- ايرج آموزگار، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
13- مرتضي حقاني ، از مجريان قتلهاي زنجيره اي
14 - علي‌رضا اکبريان از مجريان قتلهاي زنجيره اي

كيس قتل زهرا كاظمي:
1- محمد بخشي رييس حفاظت اطلاعات اوين از قاتلان زهرا كاظمي
2- مظفر بابايي معروف به تهراني
3- محمدرضا اقدم احمدي كارمند وزارت اطلاعات كه از اتهام قتل شبه عمد زهرا كاظمي تبرئه شد
4- قاضي سعيد مرتضوي دادستان عمومي و انقلاب تهران

كيس اعدام حجت زماني:
1- ارجمند معاون دادستان تهران و سر پرست اجراي احكام از زمره قاتلان حجت زماني
2- ماشاالله احمدزاده داديار شعبه ششم اجراي احكام از زمره قاتلان حجت زماني
3- علي محمدي معاون زندان اوين از زمره قاتلان حجت زماني
4- محقق (آخوند زندان) از زمره قاتلان حجت زماني
5- باقري منشي دادگاه از زمره قاتلان حجت زماني
6- بابايي مدير دفتر اجراي احكام زندان رجايي كرج
7- راجي مستشار ديوانعالي ارتجاعي و صادر كننده حكم اعدام حجت زماني
8- آرش صامتي پور بازجوي حجت زماني

برخي بازجويان و شكنجه گران شهرستانها:
رسيدگي به وضعيت شكنجه در شهرستانها يكي ديگر از زير مجموعه هاي اصلي رسيدگي به پرونده شكنجه در نظام آخوندي است. در ضرورت اين مسأله لازم به يادآوري است كه هرچند گزارشهاي متعددي از جنايتهاي آخوندها در زندانها منتشر شده اما بي ترديد هر آن چه كه گفته يا نوشته شده جز اندكي از خروار نبوده است. ما هنوز از بسياري جنايتها در شهرهاي كوچك و بزرگ و حتي روستاهاي ايران خبر نداريم. وقتي در روستاي كوچكي هم چون گز، در 45كيلو متري گرگان، شاهد يك قتل عام كوچك از زندانيان و اسيران، اعم از زن و مرد و پير و جوان هستيم مي توانيم حدس بزنيم كه در روستاهاي دور افتاده ديگر چه خبر بوده است و يا در زندانهاي بزرگي مانند ديزل آباد كرمانشاه، چهارباغ اصفهان، وكيل آباد مشهد، يا كارون اهواز، چه جناياتي رخ داده است. لازم به يادآوري است كه در آبان64 نشريه مجاهد (شماره 276) ليستي حاوي نام 3771 تن از شكنجه‌گران و 576زندان از مجموعه زندانها و شكنجه‌گاههاي رژيم را منتشر كرد. بخش اعظم اين گستره متعلق به شهرستانها است كه بايد يك به يك مورد بررسي قرار گيرند.
نكته مهم در اين بررسيها اين است كه بايد از پيش بدانيم كاري بسيار پيچيده، پرزحمت و دشوار در پيش رو داريم. زيرا گذشت ساليان متمادي، گرد فراموشي بر بسياري واقعيات پاشيده و بسياري از شاهدان جنايات كه سينه هايشان مأمن بسياري از رازهاي فاش ناشده بوده است رخت بربسته و از ميان ما رفته اند. هم چنين بسياري از شكنجه گران تغيير شغل داده و در ادامه مأموريت سركوبگرانه شان به مشاغل ديگري پرداخته اند كه به ظاهر ربطي به شكنجه و سركوب ندارد. مثلا در گزارشي از اهواز ما نام شكنجه گراني همچون عزيز سرمدي و عزيز راستي و حبيب راستي را در دست داريم. هم چنين مي دانيم كه حبيب راستي به عنوان داديار و بازجو و شكنجه گر در مقطع قتل عام مسئول زندان فايز اهواز بوده است و مرتكب بسياري جنايات شده است. اما ضمناً گزارش شده است كه شكنجه‌گر سفاكي كه به نام رضا قاعدي، بازجوي طيف زندانيان غير مذهبي چگونه بعدها به عنوان پاداش جناياتي كه مرتكب شده بود بورس تحصيلي گرفت و چشم پزشك شد. در گزارش مربوط به اين جنايتكار آمده است: «او مدتي رييس بيمارستان طالقاني آبادان و مدير كل بهداري آبادان بود، البته در محافل پزشكي به اسم جهان گران نژاد معروف است، در زندان به اسم رضا قاعدي معروف بود و در بيرون به اسم جهان گران نژاد»
به نمونه ديگري از اين دست بپردازيم:
در گزارشهايي كه از قوچان در دست است برخي عوامل و مجريان قتل عام سال67 و مشاغل بعديشان به شرح زير افشا شده اند:
1- كنعاني ، كه درحال حاضر داديارانقلاب شده است
2- پاسداري به نام يساقي كه درحال حاضر گردي ومعتاد است .
3- محمد گواهي ، هم اكنون سرهنگ پاسدار است
4- ملايي و سجادي كه درحال حاضر تيمسارسپاه مي باشند.
5- محمد اميد بخدا ، درحال حاضر مديركل كشاورزي استان خراسان .
6-حميد رضايي ، هم اكنون ، وكيل درآستان قدس رضوي مي باشد .
اما در همين گزارش به حضور برخي بازجويان و شكنجه گران از باند حاج بهرام از كرمانشاه اشاره شده است. ما چيزي از اين عده نمي دانيم و بايد در اين مورد پيگيري لازم بشود.
اطلاعات پراكنده و ناقصي هم از برخي شهرستانها در دست است كه لازم است تكميل گردند. مثلاً برخي از دست اندركاران و شكنجه گران مشهد در زمان قتل عام عبارت بوده اند از: آخوند حسيني، مقيسه، عليزاده، خدمتگزار، اكبري، سيدي، ميرزا زاده. در گزارشي آمده است: «عندليب زاده،در آن روزها با اصرار زندانيان را به كشتارگاه مي برد و مي گفت حتي اگر يک نفر ازاين منافقين زنده بمانند معلوم نيست چه برسر جمهوري اسلامي بياورند»
مثال ديگر: در مورد دو تن از جنايتكارترين جلادان آخوندي در كرج اطلاعاتي داريم. مي دانيم فا تحي مسئول اطلاعات کرج از عوامل اصلي شکنجه زندانيان كرج بوده است. او در زمان قتل عام در زندان گوهر دشت مستقر شده و با ياري رساندن به هيات قتل عام نقش فعالي در قتل عام زندانيان محکوم کرج داشت. دادستان وقت كرج نادري بود كه امضا كننده حكم كرجيها در زندان بود. در سالهاي بعد در كرج خانه فسادي كشف شد كه دختران ايراني را به دبي قاچاق مي كرد. نادري سر پرست اصلي اين خانه بود و افشاي اين مطلب يكي ديگر از رسواييهاي آخوندي است.
ملاحظه مي شود رديابي تك به تك اين جنايتكاران امري است بسيار پيچيده كه تا خود به زبان نيايند ابعاد واقعي جنايتها روشن نمي شود.

۹/۱۳/۱۳۸۷

ياد دكتر غلامحسين ساعدي و يك سؤال.

در مقاله اي كه ذيلاً مي خوانيد، و چند سال پيش نوشته شده، اين وسواس را داشتم كه نكند در سالگردهاي دكتر ساعدي نوشتن نوعي مرده خوري باشد. دوست نداشتم رابطه ام با او، كه همواره او را استاد و دوست بي رياي خود خوانده ام، به اين فضيحتها آلوده شود. اين بود كه سالهاي سال در موردش سكوت كرده بودم...
به هرحال امسال دوم آذر هم رسيد. من باز دچار وسواس هميشگي شدم كه بنويسم يا نه؟ ننوشتم تا بقيه بنويسند و ببينيم چه مي نويسند. بعد كه ديدم حالم به هم خورد. يا لجم گرفت. به راستي چگونه است كه ادعاي مبارزه با سانسور داشته باشي و اين طور بي پرده، در واقع دريده، يك نويسنده مثل ساعدي را سانسور كني؟ اگر سانسور بد است، كه برمنكرش لعنت، چرا وقتي به موارد و موضوعاتي مثل ساعدي با اعتقادات مشخص سياسي و مشي سياسي كاملاً روشن و هزار بار نوشته شده توسط خودش مي رسيم فراموشكار مي شويم؟ اين كه ساعدي نمايشنامه و قصه نويسي بوده كه در تاريخ ادبيات معاصر ايران جايگاه خاصي دارد به قدري واضح است كه حتي قاتلان او، يعني آخوندها، هم به آن معترف هستند. حتماً شنيده يا خوانده ايد كه اجازه فرموده‌اند دربارة او حرفهايي زده شود و حتي برخي كتابهايش را با رندي تمام چاپ كرده‌اند. بنابراين تعريف و تمجيد از جايگاه او در ادبيات معاصر نيست كه مورد پسند آخوندها نيست. چيز ديگري است كه البته بسياري از كساني هم كه درباره او گفته و نوشته اند سكوت كرده اند. يعني در واقع و بي رودربايستي ساعدي را سانسور كرده اند. در حالي كه همه مي دانند كه ساعدي به چه خط سياسي عشق مي ورزيد و خود را از آن تبار مي دانست
. همه مي دانند در باره نقش روشنفكران در مبارزه با آخوندها چه مي گفت، همه مي دانند در باره مساله پناهندگان سياسي و اقتصادي، كه در يك مرزبندي مشخص با آخوندها خلاصه مي شد، چه نظر قاطع و روشني داشت. همه مي دانند سالهاي آخر عمرش را با چه كساني بود و براي چه كساني قلم مي زد. همه مي دانند كه در همين سالها چه رفيقان نيمه راهي تركش كردند و به او بد گفتند و بد نوشتند. و خيلي چيزهاي ديگر كه در حافظه تاريخي ادبيات معاصر و مبارزه عليه سانسور ضبط است. ولي راستي چرا كسي در باره اين مسائل چيزي نمي گويد؟ و اين كار جز سانسور مردي كه نجيب ترين نويسنده ضدسانسور بود چه نامي دارد؟ قبول داريد كه در اين باره گفتني بسيار است؟ اما من نمي خواهم وقت زيادي بگيرم. شايد در فرصتي ديگر چيزي قلمي كنم. علي الحساب مقاله گذشته ام را ببينيد شايد روشنايي بخش نقاط تاريكي باشد




آن عهـد كه با او دارم...
(در ياد دكتر غلامحسين ساعدي)


تا به‌حال شده كه بي‌دليل بي‌حوصله شويد؟ دلتان گرفته باشد و بي‌بهانه ناشاد باشيد؟ 19-20 سال است كه من در دوم آذر هرسال چنين وضعي را پيدا مي‌كنم. دلم براي كسي تنگ مي‌شود كه در شرح حال آخرين سالهاي زندگيش در غربت نوشت: «از دو چيز مي‌ترسم: يكي از خوابيدن و ديگري از بيدار شدن».
به‌هرحال ياد دكتر ساعدي در اين سالها ولم نمي‌كند. الان كه اين را مي‌نويسم دو دل هستم. بنويسم يا نه؟ نمي‌دانم اين دل، چه دلي است؟
مگر شير و پلنگي اي دل، اي دل؟
به‌مو دايم بجنگي اي دل، اي دل؟
ياد او بودن را بايستي پاس حرمت نويسنده‌يي بزرگ و انساني بزرگتر دانست يا چيزي در رديف مرده‌خواري و مرده‌پرستي؟ ... نه به‌خاطر خودم كه به‌خاطر دكتر ساعدي دوست ندارم اين طور باشد.
خوشحال بودم، كه به‌تنهاييهاي او راه پيدا كرده‌ام. تا پيش از اين كه با او از نزديك آشنا شوم برايم نويسنده‌يي پيشكسوت بود. از همان قدمهاي اول ورودم به‌اين وادي او و دو سه تا مثل او خودشان را به‌معلمي من تحميل كرده بودند. اين طور نبود كه من انتخاب كنم. اصلاً مگر كار دل انتخاب‌بردار است؟ برخلاف آن‌چه كه در وهلة اول به‌نظر مي‌رسد ما نيستيم كه انتخاب مي‌كنيم. ما انتخاب مي‌شويم. در زندگي و مبارزه اين طور است در هنر هم همين طور است. و ساعدي از جمله كساني بود كه خودش را تحميل مي‌كرد. بدون هيچ زوري، كه نداشت. و چشم غره و يا امكاني كه باز هم نداشت. و بدون هيچ اعمال نفوذي كه اهلش نبود. در عوض غنايي داشت كه خود را تحميل مي‌كرد. اگر بخواهم با كلماتي اخلاقي توصيفش كنم به‌نظر من اخلاقي‌ترين نويسندة معاصر ما بود. يك روز به‌خودش همين را گفتم. خوشش نيامد. رو ترش كرد و زير لب غريد كه من اخلاقي نيستم. من هم جا نزدم و گفتم بستگي به‌تعريفت از اخلاق دارد. اگر اخلاق را يك مشت بايد و نبايد تار عنكبوت‌گرفته و صد من يك غاز تعريف كني بله من هم موافقم با تو. تو اصلاً ضد اخلاقي. من قصه‌هاي «گور و گهواره» تو را خوانده‌ام. مي‌دانم خيلي از آن شخصيتهايي كه توصيف كرده‌اي با خودت اصلاً قرابتي ندارند. من وقتي آن‌را مي‌خواندم به‌خوبي مي‌دانستم كه تو عليه اخلاق مي‌خواهي قلم بزني. اخلاقي كه گفتم. مشتي بكن و نكن عهد بوقي بود. اما اگر بالاخره قبول داشته باشي كه در وراي همه چيزها آدمها با ارزشها و ضدارزشهايشان زندگي مي‌كنند و حتي مي‌ميرند. تو از اخلاق، گريزي نداري. هركسي بوي ارزشهايي را مي‌دهد كه معتقد است. آدم«بي‌بو» هم نداريم، كه آدم «بي‌بو» همان «بي‌خاصيت» است... اين را كه گفتم زيرجلكي پوزخندي زد و سعي كرد خودش را گم‌و‌گور كند. الكي بهانه‌يي تراشيد و در رفت. و من فهميدم قبول كرده است. دلش اين‌قدر صاف بود كه تا سرك مي‌كشيدي همه چيزش را مي‌توانستي ببيني.
«سالهاي قبل از پاريس» از او بدون اين كه ببنيمش و حتي يكبار با او حرف بزنم بسياري چيزها آموخته بودم.
دركلاس چهارم دبيرستان با يك نفر ديگر يك نشرية دبيرستاني منتشر مي‌كرديم به‌نام «انديشة برنا». مثلاً شعر و قصه مي‌نوشتيم. پولهايمان را مي‌گذاشتيم روي هم و ديگر سينما نمي‌رفتيم و كتاب هم نمي‌خريديم تا بتوانيم پول استنسيلش را داشته باشيم. بعد «به‌دانش‌آموزان عزيز» مي‌فروختيمش و چند نسخه‌اش را به‌اين مجله و آن هفته نامة ادبي مي‌داديم. تنها دلخوشيمان اين بود كه در صفحات خوانندگانشان يادي از ما بكنند. آن زمان براي اولين بار پايم به‌تئأتر كشيده شد. «آي بي‌كلاه و آي‌ باكلاه» ساعدي در سالن 25شهريور روي صحنه بود. رفتيم آن را ديديم و كلي صفا كرديم. بعد دوباره رفتمش. نوجواني بودم ناشناس كه در ميان جمعيت هيچ آشنايي نداشتم. براي همين، از مزيت آن استفاده كردم و تا توانستم اين طرف و آن طرف سرك كشيدم. آدمها را ديد زدم و به‌بحثهايشان، دزدكي، گوش دادم. همه چيز برايم نو و تازه بود. اما يكباره ديدن دكتر ساعدي ميخكوبم كرد، كتي ژنده و پيراهن بسيار ساده‌يي به‌تن داشت. موي نيمه بوري داشت و از دور هم مي‌توانستي بفهمي‌«شهرستاني ساده اما هوشيار»ي است. رفتم كنار دستش ايستادم و خيره نگاهش كردم. متوجه من نبود. داشت با كس ديگري صحبت مي‌كرد و من يادم نيست چقدر طول كشيد تا خسته شدم و رفتم. بعد از آن هميشه چهره‌اش را همان «ساده اما هوشيار» آن شب يافتم. به‌هرحال بعد از دوبار ديدن نمايش آمدم و نمي‌دانم چه شد كه به‌خودم جرأت دادم و مثلا چيزكي نوشتم دربارة آن نمايشنامه و اسمش را هم گذاشتم: «معرفي و نقد نمايشنامه». آدمهاي مثل من البته در جواني به‌اقتضاي سن و سال و جهالت از اين دسته‌گلها به‌آب مي‌دهند. اين مهم نبود. مهم اين بود كه دكتر ساعدي به‌من شهامت نوشتن داد. از اين رو بود كه در دلم جا گرفت. و اين مهر طي ساليان از دل نرفت كه نرفت تا بيش از 6ـ 25 سال بعد او را در پاريس از نزديك ديدم.
همان آدم بود. «ساده و هوشيار». سادگيش از بلاهت دور بود. و هوشياريش از شارلاتان‌بازي و پشت‌هم‌اندازي. هرچند بسيار پريشان و مضطرب مي‌نمود، و واقعاً هم بود، اما نسبت به‌همه چيز حساس بود. يكبار «به‌من چه» را از او نشنيدم. حتي نسبت به‌نامه‌هايي كه برايش مي‌فرستادند تا بن استخوان حساس بود. يكبار ناشناسي برايش نامه نوشته و انتقادي به‌او كرده بود كه چرا در الفبايي كه منتشر كرده فلان مطلب را زده است. چند بار جلو خود من زد زير گريه و انتقاد طرف را قبول كرد. و بعد اضافه مي‌كرد: «من الفبا منتشر كنم كه فلان چيز را بنويسم؟ اصلاً نمي‌خواهم منتشر شود». بعد از انتقاد از خود قسم مي‌خورد كه خودش هم با چاپ آن نوشته مخالف بوده و در واقع رودست خورده است.
نويسندگي در خونش بود. در همه حال نويسنده بود. نه فقط وقتي كه قلم به‌دست مي‌گرفت. با وجود فشارهاي زيادي كه تحمل كرده بود دروني استوار داشت. فشارها، اعصاب و جسمش را درهم شكسته بود. اما آدم در درونش چيزي مي‌ديد كه صلب و سخت است. لجباز، قد، يكدنده، سرتق و يا هرچه كه اسمش را مي‌گذاريد. اما به‌هرصورت از ميدان در نرفته، دردمند و از همه مهمتر آرزومند. شاه بيش از 80درصد جسم و روح او را كشت و شيخ تمام‌كشش كرد. اما هم شاه و هم شيخ نتوانستند «بي‌آرزو»يش كنند. او هميشه آرزومند بود. گاه كه كيفور بود آن‌چنان از آرزوهايش حرف مي‌زد كه انگار فردا تحقق مي‌يابند. و گاه حسرتي را چنان دلسوخته بيان مي‌كرد كه شنونده‌اش احساس مي‌كرد دكتر همين امشب تمام مي‌كند. اما در هرصورت و هرحالتي هيچ وقت اميد بازگشت به‌وطن را از دست نداد. خودش نوشت: «تمام وقت خواب وطنم را مي‌بينم. چند بار تصميم گرفته بودم از هر راهي شده برگردم به‌داخل كشور. حتي اگر به‌قيمت اعدامم تمام شود. دوستانم مانعم شده‌اند. همه چيز را نفي مي‌كنم. از روي لج حاضر نيستم زبان فرانسه ياد بگيرم و اين حالت را يك مكانيسم دفاعي مي‌دانم. حالت آدمي كه بي‌قرار است و هر لحظه ممكن است به‌خانه‌اش برگردد. بودن در خارج بدترين شكنجه‌هاست. هيچ چيزش متعلق به‌من نيست و منهم متعلق به‌آنها نيستم. و اين چنين زندگي كردن براي من بدتر از سالهايي بود كه در سلول انفرادي زندان به‌سر مي‌بردم».
در هرصورت دكتر ساعدي سالهاي سلول انفرادي و «بدتر» از آن را تحمل كرد. حسرت بازگشت به‌وطن را با خود برد. من بعد از او براي چندمين بار تصميم گرفتم كه هرطور شده در برابر «خودكشي فرهنگي» مقاومت كنم. فكر هم نمي‌كنم اين تصميم نياز به‌تكرار نداشته باشد. برعكس هربار كه آن را تجديد مي‌كنم احساس نوعي زنده شدن مي‌كنم. علاوه برآن هروقت به‌پرلاشز مي‌روم برسر مزارش مي‌ايستم و عهدي را كه با او بسته‌ام تكرار مي‌كنم. اگر روزي پايم به‌وطن رسيد برايش حرف خودش را تكرار مي‌كنم كه: «ما زنده‌ايم، پويايي در وجود ماست. نمي‌خواهيم بميريم. نه تنها خودكشي فرهنگي نمي‌كنيم كه رو‌در رو‌با فرهنگ‌كشي مقابله مي‌كنيم».