من مؤمنم، من كافرم

چرك نامهاي نشسته بر تنم را نمي شويم؛

بي هيچ شرمي كه شرم نيست

زنّار بسته ام،

و به جان خريده ام هزار طعنة تلخ را

و در اين پس‌كوچه غريبي مي خوانم

ترانه اي را كه از درخت فردا چيده ام.

من مؤمنم به تنهايي خود

و وفاداري شما

من مؤمنم به شما.



من كافرم به فراموشي
در حافظه‌هاي فرسوده.
كودكان سرزمين انتظار
در كوخهاي بي كسي
ميوه اي را خواهند خورد
كه من بوي آن را در شعرهايم دارم
و مزه اش را در باغهاي لذت چشيده ام.

من كافرم به ايمان شما
وقتي ميان بادها
مسافري را نمي بينيد
كه با چمداني از يادها
به خانه باز مي گردد.

من مؤمنم
به همسايه و ريشه هاي قديمي
و سراغهاي گرم
من مؤمنم به همة صداهاي گمشده
در ميان بوقهاي هياهو.
و كافرم به اين اتاق تنگ
به اين عشق برفكي
با اميدهاي بي شمار مضحكش
من كافرم به اين موسيقي نرم خواب آور
يا عربدة گوشخراش مردمان
و كافرم، يعني كافرم، يعني كافرم
به كوسه هاي دروغ
كه خون مرا بو مي كشند
و تكه پاره ام مي خواهند.

آبان87